Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Handopsteken

Ruim duizend academici hebben een open brief getekend waarin ze afstand nemen van de stelling van Baudet dat Nederland wordt ondermijnd door onze universiteiten.

 

Met die brief geven zij gehoor aan de oproep van hun baas, de minister van onderwijs. Ze maken Baudet, die graag de ‘intellectueel’ uithangt, tal van verwijten, en vrezen dat hij het slecht voor heeft met hun domein. Zij worden gesterkt in die perceptie door de inrichting van een ‘meldpunt’, waar leerlingen ‘indoctrinatie’ kunnen melden. 

 

Nou wemelt het in ons land van de ‘meldpunten’ waar mensen hun buren, vrienden of patiënten kunnen verlinken, die in een niet gering aantal gevallen zijn ontsproten aan voorstellen van academici, die zich zorgen maken over een misstand, zoals zichtbaar gemaakt door hun onderzoek. Dus het principe van ‘klikken’ kan hier niet de steen des aanstoots zijn. 

 

Het standpunt komt er op neer dat bepaalde groepen mensen die goed kunnen leren a priori boven alle twijfel verheven zijn, omdat zij geacht worden ‘onafhankelijk’ te zijn als gevolg van alle geabsorbeerde schoolse kennis. Het is evident dat er onderzoeksterreinen zijn die inderdaad ‘kleurloos’ zijn, en die voortbouwen op neutrale, technische kennis en vaardigheden, middels strikte methoden die ervoor zorgen dat alle gepresenteerde uitkomsten reproduceerbaar zijn. Deze vinden we in de ‘exacte’ hoek. De rest is minimaal omstreden. Waarbij een waslijst aan ‘omstreden’ onderzoeken, corrupte modellen, waarvan iedereen weet dat ze onjuiste aannames bevatten, en regelrechte fraude, onlosmakelijk zijn verbonden met de ‘zachte’ sectoren van de wetenschap, die zwaar leunen op de consensus onder ‘professionals’. Serieuze wetenschappers geven dit ook grif toe. Ze wijzen op publicatie-druk, en budget-beperkingen van onderzoek, of de druk van hun politieke opdrachtgevers om resultaat te boeken als oorzaak. Maar daarnaast zijn er hele sectoren waarvoor academici uit aanpalende ‘exacte’ vakgebieden de neus ophalen, omdat ze overduidelijk zwaargekleurd’ zijn, en ten onrechte claimen dat hun bevindingen ‘exact’ zijn, waar het niet veel meer is dan gebakken lucht. In bepaalde gevallen voelden ‘exacte’ wetenschappers de behoefte om hun collega’s een opzichtige poets te bakken, om zo het bewijs te leveren voor de lichtgelovigheid van hun confraters. Er is dus meer dan voldoende ruimte voor scepsis als wetenschappers stellig claimen te weten dat het ‘zus’ is, en niet ‘zo’.

 

Waar ‘kleuring’ het gevolg is van ‘bias’ kunnen we in de meeste gevallen zeggen dat degene die uit zijn of haar nek staat te kletsen niet bewust staat te liegen. Men is er zelf tot op het bot van overtuigd dat men het bij het rechte eind heeft, ook al ontbreekt het snoeiharde bewijs. In die gevallen wordt wetenschap religie. 

 

Omdat de wetenschappers die te hoop lopen tegen Baudet het in een moeite door ook opnemen voor hun eveneens in een kwaad licht gezette journalistieke collega’s, wordt het eerder nóg pijnlijker. Uitgerekend na de zoveelste blamage van ‘groepsdenken’ rond ‘Russiagate’. En ik vrees dan ook dat dit initiatief eerder averechts zal werken. Niet dat we direct hoeven te vrezen voor boekverbrandingen, of pogingen om het werk van omstreden wetenschappers en journalisten ‘uit te gummen’, zoals op dit moment actief gebeurt met critici van de consensus, via de grote platforms voor ‘sociale media’ en hun ‘zoekmachines’. Daarbij pleiten die internet-bedrijven nu openlijk voor ondersteuning van de overheid. Dus als er iemand alle reden heeft om een ‘open brief’ te schrijven om hun zorgen te uiten…………

 

Klikken’ bevalt mij niet. Aangifte doen van overduidelijke strafbare feiten is onze burgerplicht, maar voor het overige vind ik terughoudendheid op zijn plaats, en verkies ik de dialoog, op basis van feiten, boven de confrontatie. Dat mensen hun (relatieve) machtspositie misbruiken om te indoctrineren, is op zich geen nieuws. En ja, ook leerkrachten maken zich daar schuldig aan. Om dat te illustreren, een voorbeeld uit eigen ervaring, toen Baudet nog geboren moest worden.

 

In 1967 ontbrandde in het Midden-Oosten de oorlog tussen Israël en haar buurlanden die de geschiedenis in zou gaan als de ‘Zesdaagse Oorlog’. Op de dag dat de vijandelijkheden uitbraken, vroeg mijn geschiedenisleraar wie er voor Israël waren, wat je kenbaar kon maken door je hand op te steken. In zijn inleiding had hij ondubbelzinnig duidelijk gemaakt dat hij in dit conflict aan de kant van Israël stond. Niet geheel onverwacht gingen daarom alle handen van de leerlingen omhoog, op één na. Die van mij. Daarmee maakte ik geen vrienden, maar het liep gelukkig tegen het einde van het schooljaar, en het rapportcijfer voor geschiedenis zat in de tas. Het jaar daarop hadden we een andere docent, die geschiedenisles klassiek ‘anorganisch’ benaderde, conform het curriculum, wat mij beter beviel.

 

Dat mijn hand omlaag bleef werd ogenblikkelijk geïnterpreteerd als steun voor de vijanden van Israël, waartegen ik op mijn beurt luid protesteerde. Al helemaal waar de ondertoon was dat ik kennelijk een ‘antisemiet’ was. Maar ter verdediging van mijn standpunt stelde ik dat ik tegen oorlog was, en voordat ik een oordeel velde eerst wilde weten wie er begonnen was met schieten, en met welk oogmerk. In mijn eigen beleving een eerbiedwaardig uitgangspunt. Sterker nog, een uitgangspunt dat door iedere zichzelf respecterende wetenschapper, en leerkracht, uitgedragen zou moeten worden. Elfhonderd academici die bij handopsteken Baudet schuldig verklaren op afroep, na daartoe te zijn uitgenodigd door ‘hun’ minister, overtuigt niet.

Go Back



Comment