Groen is de kleur van de jaloezie.
Zoals ze in het Engels zeggen: 'Seeing green with envy'. Er is zelfs een 'zelfhulpboek' met de titel: 'Seeing green: Don't let envy color your joy'. Die associatie gaat tenminste terug tot Shakespeare, maar volgens sommigen zelfs tot de oude Grieken. Ook in het Nederlands taalgebruik kom je 'groen zien van jaloezie' tegen.
Het is uiteraard te gemakkelijk om de ganse milieubeweging af te serveren op grond van hun keuze om te worden geassocieerd met die kleur. Toch laat het mij niet los. En dat komt niet in eerste instantie door de wens in die kringen om te strijden voor een beter milieu, want wat is daar nou op tegen? Wat mij echter fascineert, dat is de behoefte om dat te realiseren door anderen 'offers' te laten brengen. En dat het overgrote gedeelte van die bevlogen mensen in één moeite door ook op de kar springen als er elders een 'minderheidsstandpunt' verdedigd dient te worden.
In een onvergetelijke 'sketch' typeerde George Carlin milieuactivisten al eens als 'bourgeois types' die de wereld veilig wilden maken voor hun 'Volvo's'. In die tijd, voor de komst van de 'Tesla', in de Verenigde Staten hét statussymbool voor de 'geëngageerde mens'. En hier op mijn blog heb ik al verscheidene bijdragen gewijd aan de onnavolgbare hypocrisie van kopstukken in dat politieke milieu die lak hebben aan hun eigen instructies. Recent stapte de topman van de Verenigde Naties op dit vlak op, omdat hij in korte tijd voor $500.000 had opgemaakt aan vliegtickets en dure hotels. Al Gore vliegt naar elke conferentie met zijn privé-vliegtuig. En de lijst is eindeloos.
Het zijn niet die kopstukken die gemotiveerd zijn door jaloezie, maar ze jagen u en mij op de kast door ons voor te houden dat we van ons zitvlees moeten komen om actie te voeren voor hun agenda, omdat het anders verschrikkelijk mis gaat met de wereld. Nogmaals, niet alléén op het gebied van onze leefomgeving. De lijst met dingen en mensen die we moeten 'redden' is onuitputtelijk. En altijd is er sprake van een bedreiging waar aangewezen boemensen niet alleen voor verantwoordelijk zijn, maar ook van profiteren. En dat is een groot onrecht!
Nou ben ik echt de laatste om te beweren dat er geen onrecht bestaat in deze wereld, maar op miraculeuze wijze is het in die 'groene' kringen nagenoeg altijd zo dat achter hun ambities de één of andere puissant rijke mecenas schuil gaat, die hen ophitst tegen arme sloebers met argumenten die een zinnig mens normaal gesproken zonder omhaal van tafel zou vegen. Maar zij niet, dus.
Is het een 'complot'?
Nee, niet in die zin dat een selecte groep extreem cynische lieden op een geheime lokatie plannen smeden om ons te laten kiezen voor slavernij door ons aan te moedigen offers te brengen tot we niks over hebben om weg te geven. En laten we wel zijn, zoals de vlag er op dit moment (nog) bij hangt hebben we ook weinig reden om ons te beklagen. Maar een omslag hangt in de lucht. En 'groen' helpt een handje om ons daarmee te verzoenen.
Je kunt 'groen' zijn, en fel tégen kernenergie. Maar je kunt ook 'groen' zijn en fel vóór zijn. Of je het milieu helpt doet er niet toe. Dat is het punt niet. Je kunt ook tégen terreur zijn, en terroristen geld en wapens geven. Zonder met je ogen te knipperen kun je gloedvol betogen dat je vóór de 'vrijheid van meningsuiting' bent, maar tevens vóór censuur om 'nepnieuws', oftewel 'onwelgevallige standpunten', van het internet te rossen. Je kunt in het parlement werken aan regelingen voor 'klokkenluiders', en tegelijk geen woord vuil maken aan de gijzeling van Julian Assange. Je kunt jezelf afficheren als 'links', terwijl je het opneemt voor oligarchen. Elke denkbare combinatie van objectief onverenigbare standpunten is mogelijk als jaloezie je baken en handvest is.
Wat we uit de literatuur weten, is dat het een destructieve kracht is in de mens, die onveranderlijk leidt tot bloedvergieten en chaos, terwijl geïnstitutionaliseerd wantrouwen als een virus bezit van ons neemt, waardoor we niet langer bij machte zijn iets blijvends te construeren.
Op het internet kwam ik een 'pamflet' tegen van activisten die eind jaren tachtig werkten aan een 'deconstructie' van de Amerikaanse samenleving teneinde die rijp te maken voor de acceptatie van homoseksualiteit. Wat daarin fascinerend is, is het 'stappenplan' dat niet is gestoeld op het overtuigen van tegenstanders, maar op het bewerken van die groepen op een wijze die maakt dat die mensen kiezen voor iets waar ze met hun 'gezonde verstand' niet voor zouden opteren. Net als de website die het pamflet opdook, en opnieuw publiceerde, breek ik daarmee zeer zeker geen lans voor homofobie. En uiteraard is het niet het werk van de auteurs van dat ene pamflet dat we ons nu in de nesten hebben gewerkt. Dat was een 'ongeluk' dat al veel langer in voorbereiding was, met de opkomst van het 'deconstructivisme' als intellectuele, en tamelijk elitaire basis voor de ontwikkeling van onze kennis over mens en maatschappij.
Het gevaar komt niet van de 'deconstructivisten' zelf. Niet van de mensen die prediken dat 'anything goes', en dat het onmogelijk is om je in te leven in de belevingswereld van de ander. Maar van degenen die begrijpen dat 'verdeeldheid' hen unieke kansen biedt om te 'heersen'. En dat het aanwakkeren van jaloezie en haat de sleutel is. De geschiedenis van onze recente maatschappelijke ontwikkeling is een rijk oeuvre voor iemand als ik, die zijn vraagtekens zet bij pleidooien voor 'individualisme', de destructie van sociale verbanden, en het openen van grenzen zonder coherente visie op het vervolg, en zonder acht te slaan op de 'achterblijvers'. En waarom die 'achterblijvers' achter blijven, of zich zelfs in tegenovergestelde richting ontwikkelen.