Hoe zit het nu met 'Oost-Ghouta'?
Alle platitudes zijn van toepassing om de ellende in die buitenwijk van Damascus te 'verklaren'. Het gebied was oorspronkelijk een oase die zich vormde in de loop van de Barada rivier, en de groei van Damascus mogelijk maakte. Vanaf de jaren tachtig verhuisde veel industrie naar die regio, en kwam er volop ruimte voor woningen. Voor de start van de 'Regime Change' operatie in Syrië woonden er om en nabij twee miljoen mensen. In 2017 was dat aantal afgenomen tot ongeveer vierhonderdduizend.
Los van het economische belang van de vruchtbare regio, heeft Damascus volop 'last' van aanslagen door (zelfmoord-) terroristen die op gezette tijden burgerdoelen aanvallen in de hoofdstad, waardoor de regering, na de bevrijding van Aleppo en Deir Ez Zor de aandacht verlegde naar 'Oost-Ghouta'. Net als ten tijde van Aleppo, schreeuwen 'westerse' politici en de 'westerse' media dat het Syrische leger en haar bondgenoten opzettelijk burgers treffen, en hulp blokkeren.
Dat er bij de strijd volop burgers sneuvelen, dat betwist eigenlijk niemand. Dat is ook niet anders in andere regionale oorlogen die worden uitgevochten in dichtbebouwde steden. Ook in Irak en Yemen komen elke dag opnieuw burgers om. Toch is de situatie anders dan Rotterdam in 1940, of Coventry, Londen, Leningrad en Stalingrad, of Berlijn en Dresden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Om nog maar te zwijgen van Hiroshima en Nagasaki.
Uiteenlopende 'westerse' publicaties benadrukken dat de (tot de tanden gewapende) groepen die in 'Oost-Ghouta' actief zijn slechts voor een klein deel geassocieerd zijn met Al Qaida. Dat is hier voor hun verhaallijn cruciaal, omdat de VN-Veiligheidsraad weliswaar oproept tot een 'Staakt-het-Vuren', maar een uitzondering maakt voor de strijd tegen Al Qaida en ISIS. Omdat de strijders geen uniform dragen, en allemaal een baard hebben, of ze nou 'gematigd' zijn of niet, is er in de praktijk slechts één manier om de 'slechteriken' te identificeren. Dat zijn degenen die blijven schieten na de afkondiging van een 'Wapenstilstand'.
Hoewel al die verschillende groepen een eigen naam, commandant en 'westerse' sponsor hebben, is dat in de praktijk hoe dan ook een volkomen fictief onderscheid. Waarmee ik niet wil zeggen dat ze onderling precies hetzelfde denken, en hetzelfde hopen te bereiken. Maar het is toch vooral 'de Vijand van mijn Vijand, is mijn Vriend'. In NRC worden twee groepen aangewezen als 'gematigd', en dat zouden in dat gebied de grootste groepen zijn. Dan hebben we het over Jeish al-Islam, en Faylaq al-Rahman.
Jeish al-Islam is 'Salafistisch', en volgens NRC mogen we hen niet onder de noemer 'terroristen' scharen. Ik zou zeggen, leest u zelf even op Wikipedia waar de groep voor staat, welke 'roots' ze hebben, en hoe ze zich hebben onderscheiden sinds hun oprichting. En vertel mij dan even of u graag zou zien dat ze bij u in de straat een filiaal oprichten. Besteed ook wat extra aandacht aan de laatste paragraaf, waarin we het volgende kunnen lezen:
'On 30 April 2017, Jaysh al-Islam fighters opened fire on demonstrators who called for an end to the rebel infighting. Between 26 April and 1 May, more than 95 rebels were killed during clashes between Jaysh al-Islam, Tahrir al-Sham, and the Rahman Legion. The clashes led to Syrian Army advances in eastern Damascus.'
Om te zeggen dat je goed bezig bent als je in die groepen je vertrouwen vestigt voor de opbouw van een beter Syrië nadat ze Assad en zijn gezin een mes in de anus hebben geprikt, zoals in Libië met Ghadaffi, vind ik vooral getuigen van een mentale staat waarvoor je in ons land vroeger hoog op de lijst met verdachte personen van de AIVD kwam te staan. Maar de tijden veranderen, nietwaar?
Faylaq al-Rahman zijn, nog steeds volgens NRC, geen 'Salafisten', maar 'Fundamentalisten'. En dan tussen aanhalingstekens 'Moslimbroeders'. De groep waar de huidige leider van Al Qaida, Al Zawahiri, op veertien jarige leeftijd lid van werd, en die in Syrië een aanslag pleegde op de vader van Assad, omdat ze het niet konden verkroppen dat hij vrouwen gelijke rechten gaf aan mannen, en overheidsfuncties toe wilde wijzen op basis van kwaliteit, inplaats van religieuze achtergrond. Ik nodig u van harte uit om DIT artikel van William Polk uit 2013, dat notabene verscheen in 'The Atlantic', grondig te lezen om een beetje beeld te krijgen van waar die 'Broeders' voor staan in Syrië.
Dat zijn dus de 'gematigde' vrienden die door 'Den Haag' met F-16's worden ondersteund. Ik krijg er koude rillingen van, moet ik u bekennen. Wat niet wegneemt dat ik, net als ieder mens met een hart, de wanhoop nabij ben over wat de burgerbevolking daar wordt aangedaan. In mijn optiek zijn ze voor onze 'gematigde vrienden' een 'Human Shield'. Zie ook het Wiki-artikel waar ik u naar verwees. En net als in Aleppo is er een bepaald niet geringe kans dat als je op de bus stapt om dat Hellegat te verlaten, als je de kans geboden wordt, je door onze 'vrienden' met bus en al wordt opgeblazen middels een autobom verstopt in een voertuig met 'hulpgoederen'.
Toen Polk zijn historisch overzicht schreef, en de problemen verklaarde vanuit 'buitenlandse inmenging', de enorme toestroom aan vluchtelingen uit het naburige Irak, waar de Amerikanen flink hadden huisgehouden, en een historische droogte waardoor oogsten mislukten, was er misschien vaag nog de hoop dat een dialoog op basis van feiten de verdere escalatie nog zou kunnen stoppen. Maar wat Polk niet wist, was dat 'het westen', en Israël, noch de 'Golfstaten', met Saoedi Arabië voorop, daar oren naar hadden. Vele, vele 'Salafisten' of 'Fundamentalisten', die onze 'vrienden' zijn in deze 'Vuile Oorlog', zijn niet eens uit Syrië afkomstig. Ze krijgen hun geld, en wapens, en training, en satelietbeelden, en instructies, en luchtsteun van 'ons'. De enige feiten die voor 'ons' van belang zijn, zijn de 'feiten op de grond' die we zelf creëren.