Wat is nou precies het doel van die Nederlandse F-16’s die in Syrië doelen bombarderen?
Die vraag is opportuun, omdat ‘onze jongens’ op de grond, die volledig onder controle staan van ‘onze mensen’, ISIS-strijders vrijlaten, en zelfs opnemen in de eigen gelederen. Terwijl Israël nu min of meer, zonder excuus, aan de lopende band Damascus bestookt vanuit de lucht, en met ‘grond-grond’ raketten. Is er iemand in Den Haag die een duidelijk beeld heeft van de gewenste uitkomst van deze illegale militaire interventie in een soeverein land? Of gaan we door tot het ‘budget’ op is?
Normaal gesproken zijn er twee vormen van gewapend conflict. Defensief, of offensief. Je wordt aangevallen, en je slaat terug. Of je slaat, omdat je iets wil wat die andere partij jou niet wil geven, terwijl je van mening bent dat het jou toekomt. Onze aanwezigheid in Syrië is overduidelijk offensief, want Syrië viel ons niet aan. Wij vielen Syrië aan. Dus wat is nou precies ons doel? Wanneer houdt het op? Wat is het precies dat zij hebben, wat wij vinden dat ze aan ons moeten geven, omdat zij het hebben, maar het ‘eigenlijk’ ons toekomt?
Vergeet die flauwekul over ‘mensenrechten’, en dat Damascus ongevoelig is voor onze eis dat ze daar ‘transgenders’ meer ruimte moeten geven om zichzelf te zijn, en dat ze haast moeten maken met ‘gender-neutrale’ toiletten, want hoe gestoord moet je zijn om daar serieus een punt van te maken, in een wereld die nog volop met zichzelf overhoop ligt op die punten?
Een recent bericht over een kwartje dat, véééél te laat viel bij Jaap de Hoop Scheffer, dat de uitbreiding van de NAVO in oostelijke richting, in strijd met de toezeggingen uit de tijd van Gorbachov en Reagan, misschien tóch niet zo’n goed idee was, deed mij meewarig hoofdschudden. Hoe lang voordat Stoltenberg en Jolie ontdekken dat ze met hun ‘Libië’- en ‘Syrië’-projecten exact het tegenovergestelde hebben bereikt van wat ze ‘dachten’ te zullen bereiken? Als je zo’n ‘interview’ leest, dan denkt ieder mens met meer dan twee hersencellen toch: ‘Kan niet waar zijn! Waar is Astrid Joosten als je haar het hardst nodig hebt!?!’
Hoe vaak ik niet terugdenk aan die eerste oorlog tegen Afghanistan, waar we urgent de ‘communisten’ moesten verslaan! Met miljarden tegelijk steunden we Bin Laden en zijn mannen. Hun vrouwen zaten, van top tot teen gesluierd, thuis. Maar al kwam de onderste steen boven: We moesten Afghanistan redden! Seculiere types stonden daar toe dat mannen en vrouwen als gelijken naar school en universiteit gingen. De horror! Het was van het grootste belang dat we erkenden wat ‘het volk’ wilde! We moesten de ‘democratie’ daar invoeren! En doen wat de ‘meerderheid’ wilde, conform de democratische rechtsorde!
Niemand in ons deel van de wereld heeft ooit excuses aangeboden voor het opzetten van Al Qaida met miljarden uit de schatkisten van ‘westerse’ landen, en het accepteren van de ‘steun’ uit Saoedi Arabië voor die oorlog, die de weg vrijmaakte voor de Taliban. Integendeel! Op een vraag aan het Pools/Amerikaanse ‘brein’ achter die oorlog, Zbigniew Kazimierz Brzeziński, of hij achteraf geen spijt had, reageerde hij oprecht verbaasd. Spijt?!? Wat?!? Een paar achterlijke Afghaanse wijven die niet naar school kunnen, in ruil voor de val van de Sovjet Unie? Wat een domme, domme vraag! Kwestie van prioriteiten! En zo zag iedereen het ‘bij ons’ in de NAVO. Tot ‘9/11’.
Op die aanslag volgde de ‘War on Terror’, maar toen daardoor het aantal terreurorganisaties alleen maar exponentieel toenam, en ze het gebied waarover ze de controle hadden (tot de Russen zich ermee begonnen te bemoeien) alleen maar groeide, mede omdat we ze volop van wapens voorzagen om ‘onze’ oorlogen uit te vechten, op jacht naar controle over olie en gas, en daarna om die weer akelig zelfbewuste ‘Russen’ een dolk in hun rug te prikken, zaten ze in ‘Brussel’, op het NAVO-hoofdkwartier, en in ‘Washington’ bij de ‘Warparty’, verlegen om een nieuwe ‘gimmick’. Als een ware toreador stapten ze opzij voordat de stier hen op de horens zou nemen, en nu is dat domme dier van het ‘Gezonde Volksgevoel’ klaar voor de aanval om de ‘vrouwenrechten’ erdoor te rammen, waar we eerder geen zier om gaven. Vanwege het respect voor de ‘culturele verschillen’. En steeds zijn het ‘linkse’ mensen die ‘Post-Vietnam’ het hardst roepen om niet terughoudend te zijn met geweld!
In mijn krant, de ‘Nieuwe Rotterdamse Courant’, las ik hoe ‘elitair’ die achterlijke Franse vrouwen waren die moeite hebben met ‘MeToo’. Kennelijk vertegenwoordigsters van een opvatting over relaties tussen man en vrouw die niet meer van ‘deze tijd’ zijn. En dat dan als het oordeel van mensen die de grenzen wagenwijd open zetten voor types die sterk de behoefte voelen om hun zwaard te trekken als iemand ‘Gay’ naar hen kijkt. Is er nog iemand in ons deel van de wereld die kort en bondig kan samenvatten wanneer het genoeg is? Wanneer de F-16’s weer terug mogen naar huis, om ‘ouderwets’ het vaderlandse luchtruim te verdedigen, en verder niks?