Volgens Tom Jan Meeus is de kwaliteit van de ‘Kabinetten Rutte’ gelegen in ‘matigheid’, waarmee bedoeld wordt: 'Met Mate'.
De columnist die ‘Haagse invloeden’ in zijn portefeuille heeft ziet hoe de ‘Kabinetten Rutte’ eigenlijk consequent de ‘wil van de kiezer’ negeren, wat de VVD geen windeieren legt. Wat een juiste observatie is. ‘Boze mensen’ krijgen in de aanloop naar verkiezingen de microfoon, luchten hun hart in het stemhokje, worden vervolgens genegeerd, en als de mist is opgetrokken, blijkt het allemaal wel mee te vallen.
In die visie heeft Rutte de luxe om te schuiven met de stukken op het bord, en vervolgens toch door te drammen. Hooguit leidt het tot enig kortstondig oponthoud. En hetzelfde kun je zeggen voor de wijze waarop de EU werkt, en het Amerikaanse Congres, en het Britse Lagerhuis. Aan het eind van de dag zegevieren de deskundige adviseurs en lobbyisten, en niet het ‘gepeupel’. En kijk eens wat een zegeningen dat brengt!
Tot ‘Brexit’, of de ‘Gele Hesjes’, of ‘Trump’.
Onvrede heeft de nare neiging te blijven kleven. Waardoor je in een bizar aandoende, schizoïde situatie terecht kan komen, waarin nagenoeg iedereen in enquêtes van het ‘CBS’ zichtbaar mateloos tevreden is, in een welvarend land, maar men in het ‘stemhokje’, en ‘op de markt’ en tijdens het ‘familie-uitje’ niet anders doet dan klagen. En ineens zit je met een ‘klapband’ die niemand aan zag komen. Het is een fenomeen dat in mijn bijdragen hier een voorname rol speelt, omdat mij er veel aan gelegen is die ‘klapband’ te voorkomen. Bij hoge snelheid is dat niet zelden ‘einde bericht’. Tenzij je in een ‘Formule 1’ auto je rondjes draait, waardoor je in de tegenwoordige tijd nog een redelijke kans maakt het er zelf levend af te brengen.
Mijn insteek is dat enige overheid weg moet blijven van ‘conflictgebieden’, en zich moet concentreren op de ‘Grote Lijn’. Dus vaker ‘Jammerjoh’ moet zeggen. ‘Zoek het zelf uit’. Maar niet op de wijze waarop economen dat propageren die u uit willen leveren aan feodale ‘bankiers’ en hun entourage, maar vanaf een goed onderhouden basis die maakt dat u niet bang hoeft te zijn op het ‘slappe koord’, door het goed onderhouden vangnet van de collectiviteit. Ian Buruma doet een onbeholpen, maar ongetwijfeld goed bedoelde poging om het uit te leggen in een 'opiniestuk' in NRC onder de kop: 'Balorig rechts stemt tegen de deugdzaamheid', waarin hij afsluit met de uitsmijter: 'Als we maar niet hoeven te geloven dat experts het soms beter weten dan wij'. Het probleem zit in dat 'soms'. Ik weet het 'soms' ook beter. Maar geeft mij dat het recht om anderen te dicteren hoe ze moeten leven? En maakt mij dat een 'expert'? Kan ik nu van de belastingbetaler een vergoeding vragen voor mijn 'adviezen'? Buruma lijkt zelf niet te beseffen hoe onverstandig dat soort 'observaties' zijn.
Tom Jan geeft als voorbeeld van het succes van de ‘Rutte-benadering’ (die dus niet uniek is voor Rutte), dat de ‘vluchtelingencrisis’ uiteindelijk een ‘storm-in-een-glas-water’ was. Maar zo kijkt de burger er niet naar, die bang is voor een mes in zijn rug, of een kogel in haar hoofd op weg naar het werk, met de trein of de tram. En je kunt relativeren tot je een ons weegt, maar de passiviteit van een regering wreekt zich als er ergens de ‘pleuris’ uitbreekt. Dito met het redden van de ‘banken’, wat werd betaald door de arbeidsmarkt te ‘flexibiliseren’. Zelfs als mensen er niet direct een boterham minder door eten, blijft toch hangen dat er iets niet deugt aan die ‘oplossing’. En op het moment dat de ‘man-met-de-hamer’ langskomt, en het ‘vangnet’ van de sociale verzekeringen en de pensioenen niet meer blijkt te bestaan, komt de guillotine uit de kast.
Tom Jan ziet het anders. Sterker nog, hij meent dat de ‘peilingen’ waaruit blijkt dat kiezers uit Rutte’s eigen VVD overwegend van mening zijn dat er zaken moet worden gedaan met ‘klimaatscepticus’ Baudet, beter genegeerd kunnen worden. Gewoon doordrukken, en bij de volgende verkiezingen is iedereen het allemaal alweer vergeten. Zijn collega Pieter Klein ziet echter ‘beren op de weg’. Zelf zie ik nog héél veel andere beren. En ik onderstreep nog maar eens dat het geen kwestie is van ‘doemdenken’. Het is een combinatie van ‘weeffouten’ en gebrekkig onderhoud. Een oom van mij die woonde in een gebied waar het wemelde van de beren, sliep er niet minder om. Zorgen dat ze je huis niet binnen kunnen komen, en een ‘gun’ op een veilige plek. Maar zet alle deuren en ramen open, en haal die ‘gun’ weg, met een pot honing op het nachtkastje, en je bent ‘van Lotje’ als je nog een oog dicht doet.
In het verlengde van de geschetste problematiek is er nog een aanvullend probleem. En dat is dat veel van die ‘optimisten’ hun eigen setje angsten hebben, die er voor zorgen dat ‘resources’ verkeerd worden ingezet. Ik lees dat de Nederlandse ‘Veiligheidsdienst’, net als haar Britse collega’s, geen zaken meer willen doen met de Oostenrijkse ‘Veiligheidsdienst’. Maar volgens mij zijn het de Britten die op het punt staan de EU te verlaten, en niet Oostenrijk. Die obscure ‘dubbele loyaliteit’ van een centraal element van dat ‘vangnet’ is een levensgroot gevaar. De Britten en de Amerikanen zijn op dit moment niet onze vrienden. Voor Trump is de EU wel één (vijandig) geheel, waarbij je best tarieven op Nederlandse kaas kunt plakken om de Europese concurrent van het in zwaar weer verkerende Boeing een hak te zetten. Daarbij werken ze openlijk samen met terroristische en neo-nazistische organisaties die een existentiële bedreiging vormen voor Europa, in hun ijver om de controle te krijgen, of te behouden, over olie en gas. En het is bijvoorbeeld ‘onduidelijk’ waarom vliegtuigen vertrekkend vanaf Schiphol kennelijk niet over dezelfde ‘intel’ beschikten als de vliegtuigen met een Britse en Amerikaanse registratie, toen vlucht MH-17 noodlottig aan zijn eind kwam. Wiens veiligheid dient die dienst dan? En hoezo zijn die Oostenrijkers een stel verraders? En hoe zit dat met de Fransen?
‘Matiging’ is niet hetzelfde als ‘verward’.