Vijftig jaar na het verschijnen van 'The Electric Kool-Aid Acid Test' zitten we met een 'Merry Prankster' als president van de Verenigde Staten.
Er is geen discussie over de diepgaande invloed van Ken Kesey, de schrijver van 'One Flew over the Cuckoo's Nest', en zijn selecte, hallucinerende groep 'Pranksters' die met een bont geverfde oude schoolbus met de naam 'Furthur' van de Amerikaanse westkust naar de oostkust reden. Ze vormden eind jaren zestig, en begin jaren zeventig, een inspiratie voor velen die een antwoord zochten op de middelpunt-zoekende macht van het 'establishment', met haar oorlogen, en verstikkende partijpolitiek.
Hoewel de 'ludieke' geesten in die tijd de ene na de andere 'ruimdenkende' icoon naar voren schoven als kandidaat voor het 'presidentschap', waren dat nooit serieuze pogingen om de 'revolutie' naar het 'Witte Huis' te brengen. Er was eerder een grote afkeer van gecentraliseerde macht, maar in die kringen zag men niks in het zoeken van de confrontatie. Het centrale idee was eerder dat je je 'vijanden' lief moest hebben. Demonstranten die werden geconfronteerd met gewapende 'oproerpolitie' knuffelden de agenten, en stopten bloemen in de lopen van hun geweren.
Niets was ondenkbaar of onmogelijk.
Hoewel Trump in praktisch ieder opzicht de antithese is van alles waar Kesey en de zijnen voor stonden, is dat ook zijn motto. En hij maakt het aan de lopende band waar. Tot afgrijzen van de inmiddels tot politiek establishment uitgegroeide generatie, voorzover die de turbulentie van de jaren zestig en zeventig overleefden, en hun hersenen niet 'gekookt' waren door de drugs. Het is, in meer dan één opzicht, een wrede grap.
Waar die 'hippies' met hun 'Vrije Liefde' de samenleving probeerden te transformeren in één grote 'Commune', trekken Trump en de zijnen alles uit de kast om van vrienden gezworen vijanden te maken. Of hen tenminste een poot uit te draaien.
Zo machteloos als het 'establishment' destijds was om de golf van vrijheid- en broederschap minnende jongeren, en jong volwassenen, het hoofd te bieden, zo machteloos is het 'nieuwe establishment' in de westerse wereld nu bij het vinden van de juiste strategie om brokken te vermijden. Het alles overstijgende probleem, toen en nu, is dat het 'establishment' geen oog heeft voor haar eigen tekortkomingen, op het moment dat men in die kringen het gevoel heeft op het punt te staan de ideale samenleving te vervolmaken met een laatste accentje, en 'oog voor detail'.
De generatie van '68' werd opgedeeld in zij die 'On the Bus' zaten, en zij die de aansluiting hadden gemist. In de praktijk was het aanzienlijk minder digitaal, en niet overdreven gezond om al te dicht bij het vuur te zitten. In '68' stelde Kesey zelf dat de ontwikkeling stagneerde, omdat de 'beweging' wel groeide, maar kwalitatief stilstond. De 'creativiteit' was eruit. Dope (en dan voornamelijk LSD en cannabis) werd van een middel tot een doel. En waar 'Freak' aanvankelijk verwees naar enige voorkeur waardoor men zich onderscheidde van degenen die de 'Bus' hadden gemist, werd het gaandeweg 'Freaky', omdat ideologische en commerciële machtswellustelingen er grip op kregen, en het uitbouwden tot de 'Lifestyle'-cultuur die kenmerkend is voor de 'Identity-Politics' van nu, met zijn 'Safe-Spaces'.
Het ultieme antwoord op de provocaties van een 'losgeslagen generatie', bleek 'normaal doen'. Je niet mee laten zuigen richting afgrond, maar 'kersen-plukkend' genieten van geslaagde innovaties en veelbelovende ontwikkelingen. Voor het 'establishment', dat klaarstond voor het aanbrengen van het laatste likje verf op haar volmaakte creatie, was het een ultieme test. Ze moesten leren 'loslaten'. En dat bleek niet eenvoudig.
Ondanks de spectaculaire verschillen in het gepropageerde wereldbeeld tussen de 'Merry Pranksters' van toen, en de 'Merry Pranksters' van nu, is de oplossing van het conflict dat dit genereert identiek. 'Loslaten'. Zwem weg van het idee dat we de ideale samenleving onder handbereik hebben. Laat los die 'vrienden'. En ga weer 'normaal doen'. Wind je niet op. Laat je de kop niet gek maken. Geef al die 'exceptionele' lui, en 'Freaky'-clowns, voldoende touw om zichzelf op te knopen. Kus de 'Dollar' vaarwel. En trek je eigen plan.
Maar om te voorkomen dat we in deze zelfdestructieve cyclus blijven hangen, moeten we ook weg uit die imperialistische organisaties, zoals HIER in kaart gebracht. Maakt niet uit of ze het beste met ons voor hebben, zoals ze zelf denken. Loslaten, dat idee van die 'maakbare samenleving'. Richt je op het 'kersen-plukken', en zorg voor een stevig fundament in de vorm van bestaanszekerheid, en elementaire veiligheid, eenvoudige regels en wetten, zonder van je burgers 'zombies' te maken. Maak van je land geen 'Cuckoo's Nest'.