Hoe ‘frame’ je het verhaal rond Epstein?
‘Mainstream’ kiest welbewust voor de ‘Me-Too’-invalshoek. Een marginale ‘upgrade’ van het ‘oer-verhaal’. Stinkend rijke pedo met invloedrijke vrienden kon zijn gang gaan. En dat is helder. Maar is dat het hele verhaal? En waarom borrelt dit juist nu weer op?
In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2016 in de Verenigde Staten, werd ‘Me-Too’ ingezet als een wapen tegen Trump. Zijn escapades met ‘lichtekooien’, en dames die zich achteraf slachtoffer voelden, werden breed uitgemeten, en de slagroom op de taart was het door Hillary Clinton & Co bestelde ’Steele Dossier’, met het vunzige, waarschijnlijk volledig verzonnen verhaal over ‘plasseks’ in Moskou.
Daar stond ‘PizzaGate’ tegenover. De beschuldigingen aan het adres van toonaangevende ‘Democraten’ die zich inlieten met ‘jonge jongens’, waarbij een pizza-restaurant als dekmantel zou dienen. Overigens sneuvelden in het ‘Democratische’-‘MeToo’-kamp ook belangrijke namen, en leek ‘Me-Too’ netto juist meer schade toe te brengen aan de ‘Democraten’, zeker nadat Harvey Weinstein onder de bus werd gegooid. Maar ook de invloedrijke Anthony Weiner struikelde over een 'sexting' schandaal, en de juist in 'MeToo'-kringen zo populaire openbaar aanklager van New York Eric Schneidermann sneuvelde, nadat hij door meerdere ex-partners werd beschuldigd van 'molest'. Dat Trump geen moralist is, was voor niemand nieuws. En de onthullingen over zijn avonturen brachten hem geen serieuze schade toe.
Volgend op Weinstein, met zijn innige contacten in het ‘liberale’ kamp, sneuvelde ’NXIVM’ als een ‘seks-cult’ waarbij ook minderjarige vrouwen werden ingezet, waarvan ook 'donaties' richting 'Democraten' gingen. Naast de charismatische, en perverse voorman Keith Raniere, speelde Clare Bronfman een voorname rol als financier en aanjager. Clare is de dochter van de alom gerespecteerde Edgar Bronfman, die zijn kapitaal bijeen harkte als eigenaar van de ’Seagram’ distilleerderij, en daarnaast naam maakte als voorzitter van het ‘World Jewish Congress’.
Epstein was al gesneuveld, in die zin dat hij reeds veroordeeld was. Maar nu hij opnieuw is gearresteerd krijgt het hele verhaal de lading die eerder onder het tapijt werd gemoffeld. Ook al waren de details in ‘kleine kring’ al veel langer bekend, maar brandde niemand in de ‘mainstream’ wereld er de handen aan, uit angst te worden aangemerkt als ‘antisemiet’. Want ook al kan er weinig twijfel over bestaan dat Epstein al jong van ‘jonge meisjes’ hield, komt hier nu, op de achtergrond, maar nauwelijks nog af te dekken met een ‘Me-Too’-dekentje, toch de vraag naar boven hoe dat nou zat met zijn ‘connecties’.
Dat Epstein voor de Mossad zou werken kan nog niet hard worden gemaakt. Maar er zijn nogal wat aanwijzingen voor. En dan niet als een eenling, maar als een zorgvuldig opgebouwd, en onderhouden ’netwerk’ waarin ook de naam valt van zijn partner Ghislaine Maxwell. Erfgename van de onder mysterieuze omstandigheden omgekomen ‘Media Tycoon’ en oplichter Robert Maxwell, die in Israël met alle eer werd begraven, waarbij een hele optocht van Mossad-prominenten aanwezig was, en toenmalig premier Yitzhak Shamir in zijn grafrede stelde: ‘He has done more for Israel than can today be said’.
Er bestaat een kans dat de golf van onthullingen, waarbij invloedrijke Joden prominent zichtbaar worden, deze keer ook zichtbaar zal maken wat Robert Maxwell voor Israël heeft betekend, en hoe die andere prominenten in dat plaatje passen als ‘Intelligence Assets’. Het grote gevaar is evident dat die onthullingen uitmonden in een nieuwe golf van écht antisemitisme, waarbij iedereen met een Joodse achtergrond wordt afgeschilderd als een immorele, perverse verkrachter. Dat zou een gruwelijke ontwikkeling zijn! De donkerste nachtmerrie van veel Joden.
Probleem hier is dat de algemene veroordeling van ‘anderen’ op basis van de misdragingen van enkelen de ‘modus operandi’ is van ‘Identity Politics’. Het maakt ‘Verdeel-en-Heers’ mogelijk, de enige weg die een relatief kleine macht heeft om de massa te controleren. En de buitenlandse politiek van de staat Israël sinds de onafhankelijkheid in 1948 staat bol van de voorbeelden. Maar als we nu getuige zijn van een ‘grote schoonmaak’, komt bij mij toch de vraag op of dat zuiver toeval is, of dat er iemand met vuur speelt.
Tom Luongo ziet Trump als aanjager. Ik ben het in zoverre met hem eens, dat het onwaarschijnlijk is dat Trump schade oploopt als het hele verhaal van Epstein en zijn ‘business’ op straat komt te liggen. Al doet ‘mainstream’ haar uiterste best om Trump onder de bus te duwen. Maar Trump heeft Epstein al eens buiten de deur gezet op zijn golfresort in Florida, omdat hij een meisje had geslagen, en hij werkte eerder mee aan onderzoek naar zijn handel en wandel. De Clintons, en vele andere prominenten, zijn aanzienlijk kwetsbaarder. Probleem is evenwel dat Trump in het openbaar te boek staat als de grootste vriend die Netanyahu ooit gehad heeft. Dat voedt dan de gedachte dat Epstein niet ‘Mossad’ zou zijn. Of dat Trump een spel speelt. Een extreem gevaarlijk spel.
Andermaal benadruk ik dat het mij niet gegeven is Trump te doorgronden, en degenen die menen wel vat te hebben op zijn grillige persoonlijkheid wens ik verder veel succes, maar zelf ben ik op alles voorbereid. Met inbegrip van de mogelijkheid dat hij zijn vijanden juist in de buurt houdt, terwijl hij hen uitkleedt. ‘Give them some more rope, and they will hang themselves’. In elk geval is het overduidelijk dat hij er geen seconde wakker van ligt als mensen hem ‘weerzinwekkend’ vinden. Dat opzichtig geëtaleerde amorele gedrag, en de bijbehorende immorele keuzes, betekent nog niet dat hij geen moralistische ‘agenda’ heeft. Heel goed mogelijk dat het diep gevoelde wantrouwen jegens de man, zoals door ‘mainstream’ en ‘establishment’ onophoudelijk geventileerd, terecht is. Dat hij inderdaad hun grootste vijand zal blijken te zijn, en het eind van het liedje is dat het complete leugenachtige bouwwerk van opgekweekte, perverse netwerken, aangestuurd door ‘geheime diensten’, de geest geeft. Het ‘framen’ van dit soort serieuze, grootschalige ontsporingen door het in een ‘Me-Too’ kader te plaatsen, als een probleem van ‘blanke mannen’, in de hoop er controle over te houden via ‘Identity Politics’, kan dan gemakkelijke spectaculair ontploffen, en alles en iedereen met zich meezeulen die gezien kan worden als iemand die krampachtig probeerde het ware karakter van die ‘ondernemingen’ verborgen te houden.
En dan?