We hebben allemaal zo onze 'focus'.
Wat voor de één een 'leven-en-dood'-kwestie is, is voor de ander een distractie. De chaos in de Amerikaanse politiek volg ik wel, maar ik besteed er hier geen aandacht aan, omdat het een distractie is. Een 'Soap'. Politiek theater. En hetzelfde geldt, wat mij betreft, voor de vraag of Frans Timmermans nou wel of niet de 'Toppositie' in Brussel zal weten te bemachtigen. Of hoe dat nou zit met Rutte en de 'klimaatcijfers'. Hoe dat nou moet met ministers en 'Groningen', en wie er in december Sinterklaas zal zijn.
Tegelijk begrijp ik het als u opmerkt dat wat mij hier bezighoudt veelal kwesties zijn waarop u en ik toch geen invloed uit kunnen oefenen. Maar dat geldt ook voor de hierboven genoemde kwesties, of de opstelling van Ajax, om nog maar te zwijgen over zoiets ongrijpbaars als 'het Klimaat'. Daar wordt u echter 'beziggehouden' op een manier die u het gevoel geeft dat u onderdeel bent van iets 'groters', en dat u iets kunt 'winnen' als u intekent als deelnemer aan de 'Resistance' tegen Trump, de aanhang van 'Onze Frans', of als demonstrant voor 'het Klimaat'. Het is onzin, maar het schenkt voldoening. Geborgenheid.
Die eerdergenoemde thema's, behoudens het jaarlijks terugkerende geneuzel over 'Sinterklaas' en 'Vuurwerk', hebben allen raakvlakken met de vraag of China die aanval op haar economie gaat overleven, of niet. En dat is geen overdrijving. Iemand die bijzonder intelligent is, een lange staat van dienst heeft in de internationale diplomatie, en de Verenigde Staten en China goed kent, is Kishore Mahbubani, hoogleraar uit Singapore. De welvarende stadstaat die de afgelopen jaren het roer heeft omgegooid, en een neutrale koers is gaan varen, waar ze eerder niet veel moesten hebben van China.
In DIT stukje video uit 2018, voordat Trump de knuppel in het hoenderhok gooide, legt Mahbubani uit waarom we ons vergissen in China. En meer in het bijzonder hoe de 'Communistische Partij' volkomen veranderd is. En hoe de persoonlijke vrijheid van de burger in China 'geëxplodeerd' is, ook al hebben ze geen politieke vrijheid. China, zo stelt Mahbubani in DIT fragment, is een 'Meritocratie', terwijl de Amerikaanse (en Europese) regeringsvorm een 'Plutocratie' is. Nou, voeg daar de eerste negen minuten van de analyse van Parag Khanna tijdens zijn 'TED'-lezing over de 'Grenzeloze Wereld' aan toe, die u HIER vindt, waarin hij laat zien hoe China buurlanden 'koopt' door ze te betrekken bij de handel, zonder een schot te lossen, waardoor grenzen vervagen, en je krijgt een interessant beeld van de problematiek.
Dat de 'Meritocratie' in China succesvol is, blijkt niet slechts uit het simpele feit dat uw hele huis vol ligt met 'Made in China' producten. Veel van die producten worden overigens niet alleen in China gemaakt, maar ook bedacht en ontwikkeld, en aan geïnteresseerde partijen in het 'westen' verkocht, die er vervolgens hun eigen merknaam op plakken, waar u dan voor betaalt. De zogeheten 'White Label' producten. Nee, China 'levert' ook op het gebied van 'het Klimaat' op een wijze waar Europa, en zéker de Verenigde Staten, een puntje aan kunnen zuigen. Neem de waanzinnige expansie van het spoorwegnet met 'High-Speed'-treinen. Sneller, goedkoper, en over grotere afstanden dan in Europa, terwijl ze in de Verenigde Staten nog moeten beginnen. Of de grootste drijvende 'Solar-Farm', met een vermogen van 40 Megawatt. Of een vrachtauto die 500 kilometer rijdt op water. Of met de plannen voor een zonne-energiecentrale in een baan om de aarde, die geen hinder heeft van de atmosfeer, of dag en nacht. En waar Nederland bizarre noodgrepen moet uithalen om aan haar eigen 'targets' te kunnen voldoen, omdat 'Washington' eist dat we ons geld wegsluizen naar méér JSF's, loopt het Chinese plan 'op rails'.
Mijn stelling is niet dat we ook met voorrang een 'Meritocratie' als bestuursvorm moeten kiezen, maar wel dat we er goed aan doen om ons wat minder te 'focussen' op de strapatsen van de 'Plutocratie', en de aandacht met voorrang moeten verleggen naar de beslissingen die ertoe doen, door de 'Democratie' nieuw leven in te blazen, voor het licht uitgaat.