Door ‘ordetroepen’ te sturen naar verscheidene steden, verschijnen overal weer de beschuldigingen dat Trump een ‘fascist’ is.
Geen gebrek aan auteurs die getracht hebben ‘fascisme’ in kaart te brengen in lijvige boeken. Ergens in de jaren zestig werd het mode om iedereen waar je het niet mee eens was een ‘fascist’ te noemen. Mike Godwin constateerde dat als een dialoog maar duurt en duurt, het onvermijdelijk uitmondt in de duiding dat iemand een ‘fascist’ is.
We moeten daarom constateren dat een ‘fascist’ geen accurate aanduiding is van iemand met een bepaalde overtuigingen, maar eerder iemand waar je het niet mee eens bent, en die je vreest. Hij of zij heeft macht, en dreigt die tegen je te gebruiken. Of hij of zij is een ‘onderkruipsel’ waar je verder niet mee wilt praten, omdat het zonde is van je tijd.
Ooit was het fascisme een serieuze staatkundige theorie. Het vormde een alternatief voor ‘democratie’, omdat het niet ‘daadkrachtig’ genoeg zou zijn, en was fel anti-communistisch. Het was in die vorm sterk nationalistisch, en autoritair, met een duidelijke hiërarchie binnen de samenleving, een ‘corporatistische’ structuur. De ‘leider’ leunde op de belangrijkste bedrijven, en het ‘volk’. Onder ‘volk’ wordt daarin slechts het ‘gezonde’ deel verstaan. Het 'Gesundes Volksempfinden'. Dat ‘gezonde’ deel is niet homogeen, maar onderschrijft de ‘nationale belangen’. Ze is opgebouwd uit minderheden, fracties, maar allen binnen het ‘gezonde’ deel zijn ervan overtuigd dat bepaalde ‘raddraaiers’ in de gemeenschap een gevaar vormen. Waar dat verwijst naar mensen die anderen markeren als ‘fascist’, is de kans groot dat diegene zelf niet vrij is van ‘fascistische’ neigingen. Zeker waar diegene overigens niet vies is van het ophemelen van het eigen land als het beste land.
Dat fascisme per definitie samen zou vallen met anti-semitisme is onzin. Een ‘Joodse Staat’ kan ook fascistisch gestructureerd zijn, met ‘Untermenschen’ die deel uitmaken van de bevolking, maar in de praktijk geen rechten hebben, en worden beschouwd als vijanden van de staat, omdat ze de ‘nationale identiteit’ niet erkennen. Autoritair geleide Aziatische landen, met ‘Nationale Kampioenen’ die het hart van de economie vormen, gekoppeld aan een steile ‘corporatische’ structuur, met een politie waar niet mee valt te spotten, zijn staatkundig gezien fascistisch. Het model voor die vorm van staatshuishouding vind je ook terug bij tal van religieuze monotheïstische gemeenschappen. Steil hiërarchisch, en gericht op de eigen geloofsgemeenschap, met een beperkte tolerantie voor wat minderheden binnen die gemeenschap er van vinden.
‘Orde’ wordt gezien als cruciaal, en in zoverre is het niet onbegrijpelijk dat inzet van ‘ordetroepen’ de verdenking genereert dat de landsbestuurder die ze inzet rondwandelt met fascistische denkbeelden. Zeker als die 'America' weer 'Great' wil maken. Anderzijds is criminaliteit in de Verenigde Staten een serieus probleem, en vallen er aan de lopende band doden, waarbij lokale politiediensten die werken onder verantwoordelijkheid van lokale, gekozen bestuurders, regelmatig in het nieuws komen omdat ze hun taak niet naar behoren uitvoeren, om het maar vriendelijk te zeggen. Door de federale structuur van dat enorme land heeft een president niet veel mogelijkheden om orde op zaken te stellen als het ergens uit de klauw giert.
Naast criminaliteit, waarbij al vele jaren tal van doden vallen in bepaalde steden, waaronder Chicago, is er nog het probleem van het niet-naleven van instructies die de verspreiding van ‘Covid’ tegen moeten gaan. Waaronder steeds meer massademonstraties en andere excessen waar lokale bestuurders machteloos zijn. Dat nihilisme vormt een uitdaging waar je in de Verenigde Staten niet meer wegkomt met ‘theedrinken’, voorzover dat al helpt op de wat langere termijn. Als je Amerikanen vraagt of ze liever hebben dat iedereen zijn eigen problemen maar op moet lossen, of dat ze daarin een taak zien van de overheid, dan zie je hier een vreemde spagaat, waar de aanhang van Trump overwegend eerder geneigd is om afstand te nemen van de centrale macht dan zijn tegenstanders.
Het komt mij voor dat iedereen in de Verenigde Staten eens goed bij zichzelf te rade moet gaan om uit te maken in wat voor soort land ze nou willen leven? Een land waar ‘links-leunende’ en ‘rechts-leunende’ fascisten fanatiek de staatsmacht naar zich toe proberen te trekken om ervoor te zorgen dat hun eigen ‘corporaties’ de dienst uitmaken, terwijl ‘links-leunende’ en ‘rechts-leunende’ nihilisten er al schietend, moordend en plunderend doorheen fietsen, levert een dodelijke cocktail op. Geen fascistische ideaalstaat, geen democratie, geen communistisch bestuur, maar een tribale samenleving. De totale degeneratie zoals je die ziet in dystopische Hollywood-creaties en ‘Mad-Max’-films. Je kunt ook even in het door ons ‘bevrijde’ Idlib, of Libië gaan kijken voor inspiratie.
Wordt het niet de allerhoogste tijd dat we onze kop uit onze anus halen, en weer serieus aan de slag gaan? Dat we ophouden met het speuren naar onze hoogst persoonlijke individuele identiteit als het hoogste goed, met een centrale overheid die geen andere taak heeft dan onze privé ‘Safe Space’ te garanderen en onderhouden? Zullen we weer ouderwets dingen samen gaan doen? Meer als échte volwassenen?