Een nieuwe golf van Amerikaanse sancties tegen Rusland zette druk op de koers van aandelen in Rusland, en op de Roebel.
De door Trump ontketende handelsoorlog zorgt ervoor dat de Yuan wegzakt tegen de Dollar en de Euro. En de alomvattende, moordende sancties die Trump heeft ingesteld om een ‘Regime Change’ in Iran te bewerkstelligen, zorgen ervoor dat de Iraanse Rial in een vrije val is geraakt. Ook NAVO-partner Turkije krijgt er van langs. Nog zwaarder werd Venezuela getroffen door de Amerikaanse, en Europese bereidheid de economie van een land te gijzelen om een machthebber in het zadel te helpen die ‘Wallstreet’ gunstig gezind is.
In verscheidene bijdragen over dit fenomeen heb ik de verwachting uitgesproken dat de alliantie van Rusland, China en Iran die wedstrijd gaat winnen. Devaluatie van de eigen munt betekent dat de import van goederen en diensten duurder wordt, terwijl de export erdoor wordt gestimuleerd. Maar de sancties en handelsoorlog, en gedwongen verkoop van 'assets', zijn er op gericht die handel te frustreren en de sfeer grondig te verpesten. Sterker nog, de trend is juist dat, zonder ‘doorbraak’, de handel tussen beide ‘blokken’ (het ‘westen’ enerzijds, en de ‘Shanghai Cooperation Organization’ SCO anderzijds) volledig stil valt. Op dat moment is het volkomen irrelevant wat de koers van de munt van landen binnen de SCO is ten opzichte van de Dollar, of de Euro. Het enige wat dan nog telt, is de koersverhouding van de munten binnen de SCO enerzijds, en binnen de ‘NAVO-gemeenschap’ anderzijds.
De hamvraag is dan welke ‘partijen’ binnen die twee blokken een veer zullen moeten laten. En hoe dat de sfeer binnen die blokken beïnvloedt. De partijen die overduidelijk het tij tegen hebben, zijn de partijen die ‘Dollar/Euro’-verplichtingen hebben binnen het ‘SCO-blok’, en anderzijds partijen in de ‘NAVO-gemeenschap’ die belangen in de ‘SCO-landen’ hebben. Bij een definitieve scheiding betekent het de facto dat die verplichtingen en belangen over en weer op ‘nul’ worden gezet. Wat in zoverre een inlossing is van de belofte van Trump aan het Amerikaanse volk, dat dan de productie van goederen en diensten die nu in de ‘SCO-landen’ wordt gerealiseerd, terug zal komen naar landen binnen de invloedssfeer van de ‘NAVO-gemeenschap’. Niet noodzakelijkerwijs naar de Verenigde Staten zelf.
Zonder dramatische daling van de loonkosten betekent die transformatie dat er vooral meer werkgelegenheid komt voor robots. Als je een econoom daar op aanspreekt, zal in negen van de tien gevallen de reactie zijn dat dit een positieve ontwikkeling is, omdat ‘iemand’ die robots ook moet fabriceren, ontwerpen en programmeren. Dus dat er ‘laagwaardige’ arbeid verloren gaat betekent, binnen dat model, dat er ‘hoogwaardige’ arbeid voor terugkomt. Helaas is dat in zoverre de vraag, dat we ons dienen te realiseren dat het hele bouwwerk van ‘Dienstverlening’ dat samenhangt met de ‘Geglobaliseerde’ wereld dan nog steeds krakend tot stilstand komt. Om te zien hoe deze ontwikkeling in de wereld uitpakt voor de welvaart binnen de blokken, is de koers van de munten van het ene blok, versus die van het andere blok, uiteindelijk onbelangrijk. Wat dan wel?
Van doorslaggevend belang zal dan de ontwikkeling zijn van de prijzen van goederen en diensten, versus de lonen binnen het blok. Daarbij moeten we niet de fout maken bestedingen gelijk te stellen aan loon, of ‘inkomsten’. En bovendien aandacht besteden aan de kwaliteit van de producten die men koopt. Is dat een ‘café-latte’, of een ‘oudedagsvoorziening’? Bevrediging nu, en armoede later? Berekeningen die de welvaart reflecteren in economische modellen zijn tot op grote hoogte bedrog. Astronomische stijgingen van de huizenprijzen dankzij ‘gratis geld’ voor de banken, en betrekkelijk lage rente voor u, betekent dat het GDP door het dak gaat, net als uw verplichtingen aan de bank. En waar die rente in de Verenigde Staten nu wordt opgeschroefd om geld dat in de 'Emerging Markets' is geïnvesteerd terug te halen naar de Verenigde Staten, gaat dat u op termijn een arm en een been kosten.
De gok van de ‘NAVO-gemeenschap’ is dat de ‘SCO-landen’ omvallen voor ze zover zijn dat ze de ‘NAVO-gemeenschap’ niet meer nodig hebben. In Rusland kwamen bevoorrechte burgers in de problemen toen Poetin in 2014 toestond dat de Roebel devalueerde ten opzichte van de Dollar, waar die burgers een hypotheek hadden afgesloten bij een ‘Dollar-bank’. Dat soort mensen zullen niet blij zijn, en de ‘NAVO-gemeenschap’ gokt erop dat het in één of meer ‘SCO-landen’ zal leiden tot een volksopstand, vóórdat binnen de ‘NAVO-gemeenschap’ het licht uitgaat. Of dat één van de ’SCO-landen’, in het bijzonder Rusland óf China, de partners binnen die ’SCO-groep’ de rug toekeert, en terugkeert naar de ‘PetroDollar-wereld’ van de ‘NAVO-gemeenschap’.
Die hele ontwikkeling wordt grotendeels aan het oog onttrokken door de dominantie van ‘Identity Politics’ binnen de ‘NAVO-gemeenschap’. Dat plaatst de tegenstellingen in een geheel ander, obscuur licht, en houdt de bevolking van de ‘NAVO-landen’ in het duister.
Laat één ding echter volstrekt helder zijn: De ‘SCO-landen’ zijn niet degenen die het initiatief hebben genomen. Ze hebben geen belang bij de verwoesting van de internationale handel. Beurskoersen in Moskou die ‘door het ijs gaan’ als gevolg van Amerikaanse sancties, betekent dat investeerders uit de ‘NAVO-gemeenschap’ zich gedwongen zien om hun geld uit die lucratieve markt terug te trekken, waardoor die aandelen in Russische beursgenoteerde bedrijven toegankelijker worden voor Russen, en andere investeerders uit de ‘SCO-landen’. Het wordt in de ‘Atlantische’ pers gevierd als een overwinning. Zo schrijft de onvermijdelijke ‘haatprediker’ Steven Derix in NRC dat Rusland haar ‘reservefonds’ van 75 miljard Dollar er doorheen gejaagd zou hebben, terwijl Rusland onlangs haar Dollar-tegoeden opzichtig dumpte, om er goud en andere deviezen voor te kopen waar ze meer vertrouwen in hebben dan in het ‘Mickey Mouse’-geld dat de FED met triljarden tegelijk van de drukpersen laat rollen.
Premier Medvedev stelt nu dat de escalatie die ‘Washington’ op het netvlies heeft staan betekent dat de Amerikanen uit zijn op een ‘all out’ economische oorlog. De droom van James Rickards, en Kissinger, dat de VS Rusland paait om China te grazen te kunnen nemen, lijkt daarmee definitief vervlogen. Rickards was de man die voor het 'Pentagon' de eerste ‘War Game’ ontwikkelde op basis van een puur economisch scenario, waarbij hij Rusland liet terugkeren naar de 'goudstandaard', waar de strategen van het 'Pentagon' toen geen antwoord op hadden. Dat hij zich nu zorgen maakt over de vraag of voldoende Russen Poetin en Medvedev een mes in de rug zullen steken omdat ze hun ‘Donald Duck’ niet meer ontvangen, en hun reis naar ‘Disney World’ onbetaalbaar wordt, dat begrijp ik. Derix herhaalt de mantra van ‘Raam-op-Rusland’ grondlegger Hubert Smeets dat de Russische economie de omvang heeft van die van de Benelux, en ze daarom dus geen partij zijn voor de oppermachtige Verenigde Staten. ‘Sweet Dreams’, Steven.