De 'Stichting Ideële Reclame' (SIRE) is een campagne gestart tegen toenemende 'hufterigheid' in de samenleving.
Met de slogan 'Doeslief', ondersteund via filmpjes en berichten in de media die als 'nieuws' worden gebracht, op basis van een persbericht, en ondersteunende interviews, hoopt men Nederlanders aan te sporen om zich minder 'asociaal' te gedragen.
Anders dan velen denken, is 'SIRE' geen overheidsinstelling. In die zin heeft het geen pas om 'SIRE' te verwijten dat ze hun pijlen op de verkeerde richten, of kanttekeningen van gelijke strekking. Ook al richt de campagne zich op privépersonen, en blijft men verre van de vraag wat nou de oorzaken zouden kunnen zijn van 'verruwing'. Daarom gebruik ik het maar als een voorzet om het 'breder te trekken', in de hoop dat we niet eindigen met een laagje beschavingsvernis over een rottend concept.
Daarmee schaar ik mij niet achter eventuele critici die menen dat de 'ander' begonnen is, en hen dus niks te verwijten valt. Uiteraard kan het geen kwaad mensen een spiegel voor te houden, zodat ze eens bij zichzelf te rade gaan, op zoek naar de redenen waarom ze zich soms 'laten gaan'. En of ze in hun recht stonden, in die zin dat het een enigszins begrijpelijke reactie was. Zo noemt de campagne 'bumperklevers' als 'hufterig gedrag', in navolging van overheidscampagnes. In verscheidene landen worden veilige afstanden tussen motorvoertuigen actief onder de aandacht gebracht, waar niet veel weggebruikers zich aan houden. Ook de tegenwoordig in veel auto's ingebouwde beveiliging die gas terugneemt, of zelfs de rem activeert als de afstand tot de voorganger een bepaalde minimale waarde overschrijdt, lijkt andere normen te hanteren dan die overheden publiceren. Derhalve kan het zomaar zijn dat wat de één beschouwt als 'bumperkleven', voor de ander het optimale gebruik van het beschikbare asfalt is, en een rustig verkeersbeeld ten goede komt, waarin niet onnodig vaak hoeft te worden geremd.
Mijn persoonlijke ergernis in het verkeer betreft, naast de 'roekeloze' 'opgefokte' rijder, die anderen opjaagt door extreem laat te remmen, met de lichten te knipperen, en op elke denkbare wijze te kennen te geven dat men wil passeren, en dat desnoods langs de rechter zijde realiseert, op hoge snelheid, de zogeheten 'verkeersregelaar'. De hufter die zich met zijn of haar auto pal voor jouw auto gooit om je te dwingen snelheid te minderen, of die zonder operationele noodzaak met een zelf gekozen slakkengang in de linker baan blijft hangen, ruim onder de maximale snelheid, en het opportuun vindt om verkeer dat te dicht nadert, naar de mening van die hufter, op een 'remtest' te trakteren.
Zo heeft iedereen zijn eigen ergernis, en vindt de één 'Zwarte Piet' hufterig, en de ander stoort zich mateloos aan de hufters die daarom een kinderfeest verstoren. Kortom, ik juich aandacht voor het fenomeen van hufterig gedrag zonder voorbehoud toe, maar ik vrees dat we er niet komen als we het laten bij het benoemen van arbitrair gekozen uitingen en gedragingen.
Dit weekend had ik het voorrecht om in het publiek te zitten bij een optreden van Zuid-Amerikaanse muzikanten voor een bescheiden publiek. Een initiatief van de in ons land wonende Cubaan Jorge Martínez Galán, die een exceptionele groep muzikanten om zich heen had verzameld, met spontane optredens die niet vooraf waren gerepeteerd. Muziek met moderne instrumenten, maar ook met 'instrumenten' uit de slaventijd, zoals een collectebak uit de kerk, en de kaak van een ezel. Geheel los van de vraag of het uw smaak is, was het de beleving, en de broederschap die een letterlijk grenzeloze band smeedde, en nog eens onderstreept dat muziek de potentie heeft om te verbroederen, als het uit handen van de multinationale 'distributeurs' wordt gehouden, waar die het inzetten om er politiek mee te bedrijven.
Om het respect voor de ander terug te laten keren in de samenleving is meer nodig dan een reclamecampagne. En ik realiseer mij dat ook de broederschap die voelbaar is tijdens een optreden van 'ongeremde' muzikanten niet garandeert dat men elkaar op een later tijdstip niet ergens de hersens inslaat, op een 'remtest' trakteert, of eist dat hier of daar het 'Regime' plaatsmaakt voor een dictator die best bereid is om 'onze' oliemaatschappijen beslag te laten leggen op de natuurlijke rijkdommen van een land, omdat we anders de bevolking doodhongeren, en hen medicijnen weigeren.
'SIRE' beschouwt haar campagne als een succes als 'Doeslief' een 'huishoudnaam' wordt. Ik hang de vlag pas uit als we weer wat vaker spontane 'muziek van de hoop' horen, en we ophouden kunstwerken te verbranden of door de 'shredder' te halen om onze destructieve verlangens te voeden, en te onderstrepen dat we het ons kunnen veroorloven geld weg te gooien, waar ik in mijn bijdrage van gisteren bij stilstond. Kunst hoeft niet altijd zoetsappig en 'strelend' te zijn. Het mag emoties losmaken, leed tonen, en gaan over verlies. Maar het mag zich niet verlustigen in onze duistere kanten als we zicht willen houden op een menswaardig bestaan.