'Als ik er niet op kan dansen, is het niet mijn revolutie'.
Dat citaat wordt toegeschreven aan Emma Goldman, vooraanstaand anarchiste en feministe in de Verenigde Staten in een tijd dat 'libertair' nog niet stond voor 'wapenbezit', en 'feminisme' als doel had de gelijkberechtiging van man en vrouw te realiseren, in een sociale, productieve gemeenschap vrij van rassenhaat en imperialistische natte dromen.
Vanwege haar revolutionaire ideeën werd ze door de Verenigde Staten gedeporteerd naar de Sovjet-Unie, waar ze van mening veranderde over het gebruik van geweld, en alleen nog geweld wilde accepteren als zelfverdediging. In deze tijd bemerken meer en meer 'activisten' dat ze zijn 'gedeporteerd' naar 'NAVO-land', waar ze zich steeds minder thuisvoelen. De meesten hebben echter niet het uithoudingsvermogen en de lef van iemand als Goldman, waardoor ze zich gretig vastklampen aan de 'Vijand-van-mijn-Vijand'.
De idealen van Goldman en andere anarchistische intellectuelen uit die tijd waren in zekere zin naïef, maar inspirerend. En geschikt als tegengif voor wie kwetsbaar is in die zin dat men net iets té gretig meegaat op golven van 'progressief' sentiment. In de wereld van vandaag is Goldman eerder 'conservatief', ironisch genoeg. Daarmee is iemand als Poetin nog geen anarchist, maar u zou verbaasd staan als u het openbare streven van de zittende Russische president af zou zetten tegen wat anarchisten begin vorige eeuw voor ogen stond. In elk geval niet een terugkeer naar de Sovjet-repressie, en ook zéker geen terugkeer naar het 'Wild-West kapitalisme' uit de tijd van Yeltsin en de 'Chicago-boys'.
Dat brengt mij bij een artikel van Dean Baker op de website van het 'links-leunende' 'Center for Economic and Policy Research' (CEPR), als kritiek op een visie van Kenneth Rogoff, hoogleraar te Harvard ('Chicago Boys'), en voormalig 'Chief Economist' van het 'IMF'. Rogoff poneert dat de economische crisis die Rusland trof in 2015-2016, onder invloed van westerse sancties, het einde had moeten betekenen van Poetin. Dat hij niettemin opnieuw won, is in zijn ogen het bewijs voor de stelling dat Rusland geen democratie is. Wáááát?!?
Ja, mensen snakken naar meer welvaart, en een betere toekomst voor hun kinderen. Ook in Rusland. Maar met een béétje opleiding kun je ook wel onderscheid maken tussen externe factoren, zoals westerse sancties, en de consequenties van beleid, zoals het 'Wild-West kapitalisme' dat door de 'Chicago-Boys' was geïntroduceerd na de val van de Sovjet-Unie. En waarvoor Rogoff bij het IMF de weg plaveide. Met 'succesverhalen' zoals Griekenland en Oekraïne. En waarom de hernieuwde bemoeienis met Argentinië in dat land 'op weerstand stuit'.
Waar Macron zich na zijn verkiezing profileerde als een 'Chicago-Boy' bij uitstek, heeft hij inmiddels de koers drastisch verlegd, en oogt hij meer als een 'Poetin/Xi-adept', wat in de 'Chicago-wereld' tot steeds luider wordende oproepen aan de 'Gele Hesjes' leidt om gehakt te maken van Macron. Niet dat ze hem daarvóór een warm hart toedroegen, maar dat kwam door zijn pro-Europese standpunten, en niet door zijn economische beleid. Nu hebben ze twee argumenten om hem onderuit te halen, en irriteert het hen mateloos dat die 'Gele Hesjes' het af laten weten.
Dat brengt mij tot slot bij een ander artikel, over de uitzichtloze oorlogen die de NAVO-landen voeren in landen in het Midden-Oosten, in Afghanistan en op het Afrikaanse continent. De auteur is voorstander van het terughalen van de Amerikaanse troepen, maar voegt er aan toe dat hij er geen bezwaar tegen heeft als Poetin zijn tanden er op stukbijt. Hij ziet wel dat het de Verenigde Staten en haar bondgenoten niet lukt om die oorlogen winnend af te sluiten, maar hij begrijpt niet waarom. En dus ook niet waarom Poetin en Xi kunnen slagen waar de NAVO faalt. Dat het er, ook in die landen die we 'bevrijd' hebben, om gaat welvaart te brengen, en respect te tonen voor een 'eigen weg'. En dat het niet gaat werken als je de mensen in die landen voorhoudt: 'My way, or the Highway!', in de veronderstelling dat 'My way' per definitie leidt tot meer welvaart. Maar iedereen met meer dan een 'drie' voor economie zal beseffen dat een wereld vol 'Wallstreets' geen groeiende welvaart oplevert. Om dat te geloven, moet je naar 'Harvard'.
De 'Revolutie waar je op kan dansen' is geen 'raket-wetenschap' met uitgekristalliseerde 'Safe-Spaces' waar je naar hartelust kunt experimenteren met je 'Identity', maar een vol bord, een dak boven je hoofd, een warm bed, in een veilig land waar de overheid zich niet tot ver achter de komma bemoeit met je leven.