Een generaal die nog onder Gaddafi diende, rukt op richting Tripoli.
In buurland Algerije is de hoogbejaarde, invalide president afgetreden, maar blijft het ‘onrustig’. Zowel Libië als Algerije zijn voor Europa belangrijk. Uiteraard primair vanwege de olie en het gas, maar daarnaast ook als buffer om de niet aflatende stroom vluchtelingen het hoofd te kunnen bieden. En in de tijd voordat Libië werd ‘bevrijd’, was het ook een interessante afzetmarkt. Het land was het rijkste land van het Afrikaanse continent, met een groeiende welvaart voor de hele bevolking, nadat Gaddafi tot inkeer was gekomen, en hij zijn ‘Arabische’ vrienden aan de dijk had gezet, en steun aan terreur had afgezworen.
Zoals bekend maakte de NAVO, met hulp van die ‘Arabische’ kliek, daar abrupt een einde aan. Onze ISIS-bondgenoten regen Gaddafi letterlijk aan het mes, en veranderden het land in een onbestuurbare Hel. Algerije ontsnapte aan een identiek lot, mede door het diplomatieke spel van de populaire Bouteflika, die keer op keer overtuigend werd herkozen, en die de extremisten die het land bedreigden via gratie voor kleine vergrijpen, en ‘verdeel-en-heers’, de wind uit de zeilen te nemen.
Het land ontkwam niet aan terreuraanslagen, maar was voldoende weerbaar om niet uiteen te vallen. Tot nu. En net als bij alle ‘Regime-Change’ interventies is er geen sprake van een eensluidend standpunt van een herkenbare oppositie, maar van een opgehitste meute die meent dat er méér te halen valt. In Oekraïne, Libië, Syrië, Brazilië, Venezuela, het Verenigd Koninkrijk, steeds hetzelfde patroon. Gierende onvrede die uitmondt in een staatsgreep door ‘extreem rechts’, waar nodig voorzien van een ‘roze’ strik uit de bak met LGBT-parafernalia.
De term ‘extreem rechts’ is hier voor mij een pijnpunt, omdat je in deze chaos niet goed kunt zien of een beweging nou daadwerkelijk flirt met een hang naar een ‘Sterke Man’ (of vrouw), en een fascistische ordening van de samenleving, langs ‘corporale’ lijnen van de in ‘communie’ verbonden geloofsgenoten, versus de ‘ongelovigen’, of dat men alleen maar gierend ontevreden is, en jaloers op de buren. Die laatste groep vindt zich na de geslaagde ‘exit’ steevast terug in een nachtmerrie.
Dwepen met ‘Regime Change’ is immens populair in ‘Atlantische’ kring. Zoals ik in mijn vorige bijdrage trachtte te verduidelijken, is het ogenschijnlijke verzet tegen ‘populisten’ die de boel op stelten zetten in zijn uitwerking niet meer dan een ‘Gouden Lijst’ om een afzichtelijk schilderij. In tal van bijdragen heb ik verwezen naar organisaties in de ‘Angelsaksische’ wereld die vrij openlijk betrokken zijn bij ‘beïnvloeding’, waar ze vervolgens ‘de Russen’ van beschuldigen. Ook, en dat kan niet genoeg worden benadrukt, in de ‘Atlantische’ wereld zelf.
Het leidt geen twijfel dat bepaalde gangmakers een fascistoïde, of feodale structuur op het netvlies hebben staan als ideaal. Simpel, overzichtelijk, en winstgevend. Wat veel lastiger is om de vinger achter te krijgen, is waarom mensen die niets te winnen hebben bij zo’n uitkomst er niet alleen ‘Dumb, Fat and Happy’ achteraan sjokken, maar zelfs enthousiast hand en spandiensten verlenen om die uitkomst te garanderen.
Neem de journalisten, redacteuren en columnisten die als trouwe honden aftekenen op de pogingen om één van hen voor de rest van zijn leven achter de tralies te krijgen. Dan heb ik het over Assange. De oprichter van ‘Wikileaks’, waar ‘klokkenluiders’ terecht konden met bewijzen voor misdragingen van politici, bestuurders en bedrijven, waardoor veel van de kwalijke praktijken waar ik in mijn vorige bijdrage een bescheiden overzicht van gaf, in de openbaarheid kwamen. Voor zijn inspanningen kreeg Assange een ‘ster’ op de borst gespeld, en heeft het er alle schijn van dat hij binnenkort wederrechtelijk naar het ‘kamp’ zal worden afgevoerd, waarbij een ‘berechting’ ter plaatse naar alle waarschijnlijkheid niet openbaar zal zijn, gelet op wat Chelsea Manning is overkomen. Het lijkt een ‘no brainer’ voor iemand die zich er op voorstaat de vrijheid van de pers hoog in het vaandel te hebben, dat je moord en brand schreeuwt over zo’n ontwikkeling. Maar het tegenovergestelde is het geval. Hoe kan dat?
Nee, die lui zitten niet allemaal ‘in het complot’. Het zijn voor een belangrijk deel ‘Burgemeesters in Oorlogstijd’. Of mensen die ernaar snakken om te worden erkend als ‘Brave Burgers’, die respect verdienen, inplaats van geld voor het naar behoren invullen van hun roeping. Het zijn geen ‘NSB-ers’, maar ook geen verzetshelden. Ze proberen er het beste van te maken. En laten het liever over aan een zonderling bij de Verenigde Naties om de kolen voor hen uit het vuur te slepen. Maar hoe lang houdt hij stand?
In Europa hebben we nu écht politici, bestuurders, wetenschappers en journalisten nodig met een ruggengraat, die ophouden met klagen en ‘likken’ bij de baas, en die het voortouw nemen in wat een existentiële strijd belooft te worden tussen de ‘buigzamen’ en de realisten.