Een onderschat risico van succesvolle geheime operaties, is de paranoia die eruit voortkomt.
Zaterdag stond ik in een bijdrage stil bij het belang van ‘geheimhouding’, ook in een land dat democratisch wordt bestuurd. Maar zoals ik opmerkte, moet een regering uiteindelijk verantwoording afleggen tegenover het volk, en mag het volk niet de indruk krijgen dat het om de tuin werd geleid, waardoor het directe belang van de burger geweld werd aangedaan. Waar totale transparantie wordt beloofd, maar niet wordt gerealiseerd, voedt dat het idee dat er iets stinkt. Een idee dat wordt versterkt als blijkt dat een regering bepaalde schadelijke informatie over de eigen rol in een onfrisse kwestie buiten beeld tracht te houden. Ik gaf daarbij de ontwikkelingen rond de MH-17 als voorbeeld.
Ook waar in het geheim wordt onderhandeld over een handelsakkoord dat wordt gepresenteerd als een voorbeeld voor ‘vrijhandel’, voelt een kind op haar klompen aan dat het meurt.
Als de burger met enige regelmaat wordt verrast door de mensen die zij hebben verkozen, en journalisten die bepaalde zaken onder hun pet houden, voedt dat de paranoia. Het kan leiden tot een wildgroei aan ‘complot-theorieën’, die het vertrouwen in het landsbestuur ernstige schade toe kunnen brengen. Maar waar het écht gevaarlijk wordt, is waar degenen die geheime operaties opzetten, en uitvoeren, zich beginnen te realiseren dat als zij daar succesvol in zijn, oppositionele groepen, doorgaans werkend voor andere landen, hen dat kunstje ook kunnen flikken.
In de ‘Koude Oorlog’ waren regeringen aan beide kanten van de door Churchill tot ‘IJzeren Gordijn’ omgedoopte grens tussen ‘Oost’ en ‘West’ zich daarvan bewust. Om ontsporingen tegen te gaan, ook in eigen gelederen, maakte men gebruik van organisaties die zich bekwaamden in de ‘contra-spionage’. Maar dat wordt een onmogelijke opgave in een wereld waarin ideologie geen onderscheidend kenmerk meer is, en landen niet langer langs die lijn worden ingericht.
Ongeacht of het de vooropgezette bedoeling was, of niet, valt op geen enkele manier te ontkennen dat we met de NAVO, aangestuurd door ‘westerse’ regeringen, maar nu zonder ‘IJzeren Gordijn’ als duidelijke grens, recent een hele reeks ‘Failed States’ hebben geschapen. En dat we te maken hebben met lieden als George Soros die daar flink wat geld voor over hebben. Geld dat ze deels krijgen als subsidie van dezelfde overheden die overstelpt worden door de problemen van georganiseerde mensensmokkel, en vluchtelingenstromen als gevolg van ‘Regime Change’ operaties, ironisch genoeg.
Met ‘complexiteit’ heeft dat niks meer te maken. Het valt niet uit te leggen dat je reclame maakt voor heldhaftige Nazi’s, terwijl je tracht jezelf te verkopen als ‘LGBT’-voorvechter. Dat is niet ‘complex’, maar geschift. Dito waar Israël en Saoedi Arabië innig samenwerken met de NAVO-landen, en Moslim-extremisten helpen in een land als Syrië. Of Libië. Op enig moment wordt ‘rood’ een ander woord voor ‘groen’. Wordt ‘recht’ synoniem aan ‘krom’. En blijken ‘feiten’ niet meer dan ‘gebakken lucht’. Hoe bepaal je, als ‘contra-spion’, nog wie het land in gevaar zou kunnen brengen? Aan wie leg je verantwoording af, als iedereen met de 'vijand' heult?
Geen wonder dat ‘Russia-Gate’ nu dreigt uit te monden in ‘Hillary-Gate’. Niet te verwarren met de kritische kanttekeningen die u ook hier aantrof, over de regie die het team van Hillary had bij het aanjagen van het idee dat Trump een ‘puppet’ is van ‘de Russen’. Nee, in DEZE versie is Hillary degene die door ‘de Russen’ werd misbruikt om de Amerikaanse verkiezingen in het honderd te schoppen. Met als achterliggende boodschap, blijkbaar, dat ‘de Russen’ op het punt staan de Verenigde Staten te flikken, wat ’Team-Nuland’ Oekraïne, en de EU heeft geflikt. De destabilisering van de Amerikaanse maatschappij, om van die wereldmacht uiteindelijk een ‘Failed State’ te maken, analoog aan de wijze waarop de Amerikanen afrekenden met de Sovjet-Unie. En waarop ze nu met hun 'troef' Navalny wanhopig proberen dat kunstje te herhalen, maar daar nog niet echt in slagen.
Op mij maakt het de indruk van doorgeslagen paranoia, en wegvallende controlemechanismen, waardoor we terecht dreigen te komen in een schemersituatie, te vergelijken met de ’Nadagen van Rome’. In omvang beperkte geheime organisaties, of samenspannende opportunisten, die kansen ruiken, en niet langer bang hoeven te zijn om door de ‘contra-spionage’ in hun kuif te worden gepikt. Sterker nog, het hele concept van ’spionage’ is inmiddels al zo uitgekleed, dat je al een ‘landverrader’ bent als je met een ‘Rus’ praat. En nu al dat gedoe rond ‘Russische Inmenging’ aan het licht brengt dat tal van lieden rondom die geflopte presidentskandidate contact hadden met ‘Russen’, of de ‘dirt’ die ze aangeleverd kregen over Trump door ‘Russen’, voor zoete koek slikten, wordt het écht pijnlijk.