Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Burnout

Juncker wil geen president zijn van de 'Europese Commissie' als de EU uit achtennegentig autonome gebieden zou bestaan.

 

Dat komt in zoverre goed uit, dat we dan misschien eens na kunnen gaan denken over een gekozen president. Tevens is het een opsteker voor al die Europeanen die het idee hebben dat Juncker en de zijnen heimelijk tóch blijven streven naar uitbreiding van de EU met landen in de periferie, zoals Oekraïne, Georgië, of Turkije als het westen er uiteindelijk tóch nog in zal slagen Erdogan pootje te lichten, na de mislukte coup van 2016.

 

De ironie is, dat Juncker zijn ongenoegen ventileerde tijdens een toespraak in de universiteit van Luxemburg. Eén van die ministaatjes die in de na-oorlogse periode door de vorming van de 'Benelux' de aftrap verrichtten voor een ontwikkeling die in eerste aanzet veelbelovend was, maar door de bemoeizucht van 'Brussel' nu eerder een gevaar vormt voor héél Europa. Juncker maakte naam voor zichzelf als gekozen vertegenwoordiger van dat 'gat' in het hart van Europa, waar je met de auto doorheen bent voor je er erg in hebt. En voor de meeste bezoekers van dat land is de enige reden voor een omweg tijdens een rit van noord, naar zuid, of oost, naar west, de goedkope benzine, en lage accijnzen op drank. Of ze hebben er een 'postbus' waar ze hun zwarte geld in hebben opgeborgen. 

 

Door die functie van 'bankier' voor schimmig geld is het 'per capita' het op één na rijkste land ter wereld, na het in olie en gas zwemmende Qatar. Met een gemiddelde levensverwachting in het 'Groot-Hertogdom' van ruim 82 jaar. En kom mij nou niet vertellen dat Juncker vreest voor versplintering omdat dan het 'speelveld' in Europa ongelijk wordt, met rijke economische regio's enerzijds, en gebieden vol paupers anderzijds, want dergelijke egalitaire impulsen zijn 'Brussel' vreemd. 

 

In de hele westerse wereld spelen gekozen en benoemde leiders met vuur door meer te letten op 'kleur' dan op 'vorm'. Daar tussendoor kleuteren dan nog destructieve types als Hillary Clinton, die niet uit de schijnwerpers is weg te branden, nu nog slechts gesteund door mensen die al hun principes en idealen overboord hebben gezet, vanuit een loyaliteit-verdwazing die voer is voor psychiaters. 

 

Juncker stelt dat de EU niet kan bemiddelen in het conflict tussen Catalonië en Rajoy, omdat Rajoy daar geen oren naar heeft. Terwijl in mijn beleving de EU juist onmisbaar is in dát opzicht! Als een 'Pater Familias' boven de partijen, en ingrijpen als een 'plucheklever' zijn hand dreigt te overspelen. Niet door 'het leger' er op af te sturen, want dat is juist zo mooi van die EU zoals het ontworpen is, dat het geen leger hééft. Maar 'ga eens praten'. 

 

Een EU met achtennegentig 'autonome' gebieden is niet onbestuurbaar. Je moet alleen niet vanuit 'Brussel' willen voorschrijven wie de 'hand' van wie moet 'kussen', maar zorg dragen voor vreedzame coëxistentie, en geharmoniseerde logistiek en infrastructuur. Voeg er enige gecentraliseerde zorg voor cultuur en de ontwikkeling van onderlinge solidariteit aan toe, door als collectief een 'vangnet' te ontwikkelen voor 'sloeber-gebieden', zodat de verschillen tussen arm en rijk niet al te groot worden, wat een 'gemeenschappelijke munt' vereist, en een zekere mate van harmonisatie in de belastingwetgeving, zodat we zulke uitwassen als 'Luxemburg' kunnen voorkomen, en klaar ben je. Kun je je als 'economische gemeenschap' richten op het bevorderen van de relaties met andere economische grootmachten. Bij voorkeur die met een échte economie. 

 

Het probleem is, dat er in 'Europa' wel degelijk realisten rondlopen, die ook wel begrijpen dat al die 'maakbaarheid' op weerstand stuit. In hun perceptie kan het geen kwaad om 'Hoog in te zetten', zodat het uiteindelijke compromis toch kan worden verkocht als 'progressie' in de door hen, en hun achterban gewenste richting. En mocht het resultaat tegenvallen in het gebruik, dan pas je er gewoon toch een mouw aan? Maar niet alleen zijn 'stapjes terug' onrealistisch, maar voorbij een zekere pijngrens is er domweg geen ruimte meer voor wat voor onderhandelingen dan ook, en breekt de boel. Dan alsnog uit je bed komen en voorstellen om toch maar eens te gaan praten hoeft dan niet meer. 

 

Gematigde leiders van volksbewegingen opsluiten, is het ideale recept om de radicalen binnen die groep de wind in de zeilen te geven. Het wil er bij mij niet in dat onder al die riant betaalde adviseurs van Rajoy, Junckers en andere leiders in 'Europa' dat besef niet leeft. Wat bij mij de vraag voedt of het die 'elite' er om te doen is? Willen ze dat de boel klapt? In Griekenland kwamen we met de schrik vrij, voorlopig. Italië is niet geklapt, voorlopig. In Frankrijk won Macron. Alleen Engeland haakte af, en nam Schotland met zich mee, dat gráág had willen blijven. Maar ook daar speelde 'Brussel' op de achterhand de rol van scherprechter, door de Schotten voor te houden dat ze hun spullen konden pakken als ze zich onafhankelijk verklaarden van 'Londen'. 

 

'Europa' in handen geven van politici die als hoogste ideaal het bevorderen van euthanasie hebben, of die zo vervuld zijn van hun eigen gelijk, dat ze liever sterven dan de kans voorbij te laten gaan om anderen hun wil op te leggen, of die benauwd zijn dat hún 'Luxemburg' zijn unieke rol als 'Zwart-Geld'-kluis kwijt zou kunnen raken als er meer 'ministaatjes' kwamen met een vergelijkbaar 'verdienmodel', is geen levensvatbare optie. 

 

Zeker, als 'Europa' uiteindelijk uiteenvalt in achtennegentig regio's, zónder een overkoepelend centrum waar men elkaar ontmoet om afspraken te maken die per saldo 'win-win' zijn, zal het nog een stuk beroerder zijn dan die machteloze, geld en energie verspillende koehandel waar de 'maakbaarheid-fetisjisten' zich uit mogen leven. Maar als argument om dan maar niet te streven naar zelfbeschikking in je leven gaat dan niet werken. Zeker niet met een 'Eur-Aziatische' mammoet net over de grens waar ze elkaar niet de kop afzagen over 'Zwarte Piet', Quota voor vrouwen, toiletten voor transgenders, en hulp aan 'Syrische Tijgers', propaganda-oorlogen, en hoeveel kaarsjes er in het euthanasie-pakket moeten om het 'humaan' te maken, maar waar ze gewoon werk maken van werk. En toezien op de veiligheid van burgers. En andermaal: Die buren hoeven ons niet 'in te halen' voor de onvrede toeslaat. Het is voldoende als de 'vector' bij ons in de tegenovergestelde richting wijst, of beduidend kleiner is, terwijl zij 'groei' en 'bestuurlijke innovatie' laten zien. 

 

Als een regio met plannen komt voor onafhankelijkheid, denk dan niet: Hoe gaan we de zetels verdelen in 'Europa'? Maar stap eens af van dat perfide concept, en vraag hoe die regio bij gaat dragen aan een versterking van het collectief? Bouw af die behoefte om gecentraliseerd voor te schrijven hoe, en op welke tijd iemand naar het toilet moet, en aan welke bouwvoorschriften dat toilet moet voldoen. Als ze op conferenties als 'Bilderberg', of het 'World Economic Forum', met zoveel meer 'afgevaardigden', bij machte zijn de lijnen uit te zetten voor een economische koers die de 'elite' aanspreekt, moet het toch eerder veel makkelijker zijn om met minder deelnemers die hun eigen volk vertegenwoordigen overeenstemming te bereiken over een koers die de Europese burger voordeel brengt? 'Minder' is hier niet alleen 'meer', maar ook een recept dat het leven van dat gestresste 'Europa', dat veel teveel hooi op zijn vork heeft genomen, kan redden. 

 

Toen een verontruste politicus uit Malta Frans Timmermans schreef, omdat ze vreesde voor het leven van een journaliste die met de 'Panama-Papers' in de hand de corruptie in haar land bestreed, verwees 'Onze Frans' haar terug naar de autoriteiten van haar land. Daar kon 'Brussel' geen tijd voor vrij maken. Ze waren druk met de transgender-toiletten, en Oekraïne. Sorry. Nu is ze dood. Opgeblazen met een autobom. Kwestie van prioriteiten.

 

Go Back

Comment