Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Buitenspelen

Trump strooit, in navolging van zijn voorgangers, met sancties.

 

Europese landen volgen doorgaans gedwee, behalve als ze zelf getroffen worden door sancties van Trump. En dat laatste is inmiddels ook schering en inslag. Op zich is de sanctie, een straf op ongewenst gedrag, geen nieuw fenomeen. De vorm waarin sancties worden gegoten verschilt. Soms worden slechts bepaalde individuen in een land getroffen. Maar op andere momenten wordt een heel land gestraft.

 

Waar Trump Hong Kong trof met sancties, sprak hij de hoop uit dat de inwoners Hong Kong nu zouden verlaten om zich elders te vestigen. Het leven in die stad, zonder de priviléges die het ‘westen’, en meer in het bijzonder de Verenigde Staten, eerder hadden doorgevoerd in de hoop van Hong Kong een bruggenhoofd te maken in China, voor het wijzigen van het ‘regime’ in dat land, zou snel minder lucratief worden. 

 

De breuk tussen China en de Verenigde Staten is praktisch niet meer te lijmen, en ondertussen zetten de Verenigde Staten alles op alles om zoveel mogelijk Europese landen mee te krijgen. De gedachte is dat China daardoor op enig moment eieren voor haar geld zal moeten kiezen, en bij zal draaien. Maar zoals ik hier op mijn blog stel, schieten we onszelf in eigen voet. We straffen onszelf, en niet China. 

 

Niet dat China er de schouders over ophaalt, en er niks van merkt als die snel escalerende strijd de handel met anderen landen op doet drogen. Maar wij hebben die Chinese producten harder nodig dan zij onze ‘diensten’. Dat was ook mijn kritiek ten tijde van de sancties tegen Rusland. Volgens de ‘Atlantici’ die zich het vuur uit de sloffen liepen om die te bepleiten, was het slechts een kwestie van tijd voordat Rusland bakzeil zou halen. Ik stelde hier dat Rusland die sancties niet toe zou juichen, maar dat het omgekeerde zou gebeuren. Wij zouden het Russische gas, de olie, de grondstoffen en afzetmarkt eerder gaan missen dan zij ons. 

 

Consequente sancties die voortvloeien uit concreet gedrag, of bepaalde keuzes, zijn verdedigbaar, mits het land dat die sancties oplegt zelf een ‘heilig boontje’ is in dat opzicht. Daar is bij deze golf van sancties helemaal geen sprake van. Het is pure machtspolitiek. En het ‘westen’ is kansloos in die strijd. Langs die weg onze geprivilegieerde status als ‘ongekroonde koning’ (de VS) en ‘paleisslaven’ (Europa) behouden gaat niet lukken. Sterker nog, de snel stijgende onrust in ons deel van de wereld, met steeds meer mensen die ‘woedend’ zijn omdat ze niet krijgen waar ze ‘recht’ op menen te hebben, maakt ons uitgesproken kwetsbaar.

 

Het is niet helemaal duidelijk hoe ernstig die onrust is. Persoonlijk merk ik die niet in mijn directe omgeving, waar wel als vanouds gemopperd wordt, maar ‘woedend’ is een te groot woord. Sla ik echter de krant open, of kijk ik naar het nieuws, dan spat de onvrede er vanaf. Dat is, in mijn beleving, kenmerkend voor deze tijd. Meer ’Two Minutes of Hate’, dan een gestructureerde kritiek. Alsof het erbij hoort dat je af en toe als een idioot je hart lucht, omdat je anders niet meetelt. Ik zit soms met stomme verbazing te luisteren naar mensen die ergens een probleem in zien dat opgelost moet worden, terwijl ik denk: ‘Waar gáát dit over?!?

 

Dat is hetzelfde bij het gros van de sancties die door het beeld schuiven. Waar bemoei je je mee? Waar maak je je druk over? Heb je niet wat beters te doen? Waarom maak je je niet nuttig voor je land, of economische regio? Besef je wel wat de consequenties zijn? Wie heeft jou gevraagd om de internationale politieagent uit te hangen? Is het bij jou thuis allemaal peis en vree? Heb je je huiswerk al af? Nee? Dan mag je ook niet buitenspelen. Je kunt stampvoeten zoveel je wilt, maar je bent niet écht de koning-van-de-wereld, en dat paleis is een luchtkasteel. Leer maar een vak.

Go Back

Comment