Voor de media in ons land was het gesprek van Maxima met de Saoedische kroonprins het enige nieuws uit Japan, in de schaduw van de ‘G-20’.
De suggestie is dat een boycot van de man die opdracht heeft gegeven om een landgenoot te vermoorden, die in de westerse pers ongunstig over hem schreef, passender was geweest. Nederland is, bij uitstek, het land van de boycot. ‘Met dat soort mensen praat je niet!’ Als je dat consequent doorzet, wordt je wereld vanzelf zo groot als een speldenknop. Zo ver zijn we nog niet, maar we leven al wel in een incestueuze bubbel.
We sluiten niet alleen onwelgevallige mensen buiten onze coterie van ‘vrienden’. Ook ontwikkelingen in de wereld die ons niet bevallen, of die schuren met ons collectieve ideaal, sluiten we bij voorkeur buiten. Hooguit worden ze ergens in de kantlijn, of in een gespecialiseerd katern aangestipt, maar dan eerder als een aansporing om werk te maken van het vervolmaken van ons luchtkasteel.
In de échte wereld spant het erom. Terwijl Trump concessies doet om Xi te bewegen de deur niet in het slot te gooien, na alle vijandelijke acties van de Verenigde Staten, haalt hij uit naar zijn Europese partners. Of het een gefrustreerde reflex is, omdat China niet met hangende pootjes om vergiffenis komt vragen, of dat het is ingegeven door het ‘Iran Mission Center’, of een beetje van beide, mag u zelf uitmaken. Het gegeven dat Trump bereid is gas terug te nemen is veelbetekenend, maar het zegt niet alles. Trump is Trump. Vandaag zegt hij ‘Dit’, morgen ‘Dat’, en ergens zal het allemaal wel passen in een onvoorstelbaar ingenieus plan, maar dat hoor je wel als het resultaat binnen is. Wat ook betekent dat hij zich niet hoeft te verantwoorden, omdat alles wat hij zei in het voortraject verkocht kan worden als een berekende stap. Dus als Europa straks Huawei buiten de deur zet, en het Russische olie en gas boycot, op aangeven van ‘Den Haag’, en Trump haalt Huawei binnen en sluit een langlopende contract met Rusland voor de levering van olie en gas uit de ‘Arctic’, terwijl Europa zich ophangt aan onbetaalbare energiebronnen, moet u niet verbaasd opkijken als hij er ongegeneerd achteraan zegt dat dat altijd al het plan was. Terwijl het eigenlijk totale capitulatie is, waarbij Europa met de ‘Zwarte Piet’ blijft zitten.
In onze bubbel zijn we dan nog steeds druk met die andere ‘Zwarte Piet’-discussie, die wat ons betreft groter is dan het leven zelf. De rest van de wereld bevindt zich in ‘Boycot-land’. Waar de grondstoffen zijn, en de producten worden gemaakt die je leven behoorlijk kunnen veraangenamen, als je ze al niet nodig hebt om te overleven.
Niet alleen Turkije koopt nu Russische luchtafweer, maar India heeft daar ook haar oog op laten vallen nadat de Verenigde Staten opzichtig uit het INF-Verdrag stapten. En Apple verhuist de productie van haar ‘Pro’ naar China, in weerwil van de tarieven. Want, zoals gezegd, zijn tarieven een belasting voor de consument in het land dat die tarieven heft. Dat is het hele idee achter een op ‘diensten’ gebaseerde ‘economie’. Vandaar dat China daar anders mee omspringt. Hier op mijn blog heb ik alle verschillende termen die gehanteerd worden voor belasting al meer dan eens opgehoest. Met inbegrip van kosten die voortvloeien uit ‘compliance’, de plicht om je product te laten voldoen aan onwaarschijnlijk ingewikkelde wet- en regelgeving, die geen ander doel heeft dan mensen in de ‘dienstensector’ aan een inkomen te helpen over de ruggen van de producenten en distributeurs.
Straks zitten we in onze ‘Nordic’-tent Maxima de les te lezen over wie ze moet mijden, terwijl het vloerkleed onder ons bestaan vandaan wordt getrokken, zoals Denemarken nu ook te lang gewacht heeft met het verlenen van toestemming voor de aanleg van ’Nordstream II’. Dan maar er omheen.
Het belangrijkste échte nieuws van de ‘G-20’ is dat Europa en de Verenigde Staten zichzelf hebben gemarginaliseerd. Alle ogen zijn nu gericht op China, Rusland, India en de landen die niet onwelwillend staan tegenover échte handel.
Het gaat er niet om dat je geen compassie mag tonen met iemand die vermoord werd. Maar Kashoggi is slechts één van de velen die het leven lieten als uitvloeisel van beleid waar het Saoedische vorstenhuis voor tekent. Dagelijks laten vele ‘Kashoggi’s’ het leven in Yemen. De terreurorganisaties die met Saoedi’s geld zijn opgericht, en worden onderhouden, hebben waslijsten met ‘Kashoggi’s’ om zeep geholpen, met onze instemming en hulp. Velen van die omgebrachte mensen waren overigens een stuk humaner dan Kashoggi, die een gedreven fan van de ‘Moslim Broederschap’ was.