In een interview van Steve Bannon met CNBC legt de ‘strateeg’ achter Trump uit wat er speelt.
Trump, Bannon en de ‘achterban’ die op Trump heeft gestemd, en dat in november opnieuw zullen doen, volgens Bannon, beschouwen China als de vijand. In zekere zin op de voet gevolgd door de EU. Terwijl Rusland niet meer is dan een ‘irritatie’. Terwijl de ‘Deep State’, en bijgevolg de EU, zit vastgeschroefd op het verhaal dat Rusland de ‘eeuwige rivaal’ is, die de globalistische aspiraties van een ‘NAVO-gedreven’ hegemon in de weg staat.
Dat interview, en wat het betekent voor ons in Europa, negeren, komt met een ‘prijskaartje’ waar je niet vrolijk van wordt, verzeker ik u. Het maakt daarbij niet uit welke kant ‘Europa’ kiest in die strijd. Ik zie niet hoe die twee polen, die elkaar afstoten, ooit nog tot elkaar zullen komen. Binnen hun beperkte visie op de wereld hebben ze beiden ‘gelijk’. Maar ‘Europa’ is kwetsbaar, als concept, als het ervoor kiest de ‘bitch’ te zijn van de Verenigde Staten. Op de korte termijn kan dat zelfs dodelijk zijn, als steun voor de ‘Europese kolonie’ uitblijft, en bestuurders in ‘Europa’ elkaar de tent uit vechten naar analogie van wat we nu in de Verenigde Staten zien.
In ‘Europa’ speelt die strijd niet als een existentiële kwestie, zoals in de Verenigde Staten. Eerder het tegenovergestelde. Hier in ‘Europa’ zoals het nu functioneert, is het primair een verslaving. Niet op eigen benen kunnen staan. Bang voor een wereld zonder ‘Grote Broer’.
Hoe het volledig verscheurde Amerika de strijd met China gaat winnen, zoals Bannon meent, is mij een raadsel, eerlijk gezegd. Hij gaat ervan uit, blijkbaar, dat China op zeker moment zal bijdraaien, en haar ‘markt’ zal openen voor Amerikaanse ‘diensten’. Lees: Banken/Kapitaal. Lees: ‘PetroDollar’. Dat lijkt mij een gepasseerd station. De enige hoop die de Verenigde Staten zouden kunnen hebben, is dat het uiteindelijk lukt om China en Rusland, en Iran, uit elkaar te spelen. Maar ziet u dat gebeuren? Ik niet. Tenzij Amerikaanse geheime diensten er in slagen Poetin te liquideren, en in Moskou net zo’n gewillige junta te parkeren als ze in Kiev hebben neergezet. De kans dat dat gaat lukken lijkt mij buitengewoon klein. Het is geen geheim dat er ook in het Kremlin nog altijd ‘krachten’ zijn die gecharmeerd zijn van een meer ‘liberale’ koers, of wat daar tegenwoordig voor doorgaat in het ‘westen’. Die ‘Dollartekens’ in de ogen hebben, en financieel lijden onder de sancties, terwijl ze getroffen worden door reisbeperkingen, nu de Verenigde Staten iedereen met een Russisch paspoort in feite vogelvrij heeft verklaard. Maar ik zie niet dat daar op dit moment veel ambitie is om het steeds chaotischer wordende Amerika ter wille te zijn.
Het grootste gevaar voor de wereldvrede op dit moment, is het risico van een ‘sprong in het diepe’ door ‘Washington’, als men zich daar realiseert dat de diepe verdeeldheid, en snel groter wordende problemen rond drugs en wapens, zonder oorlog die ‘verbroedert’, niet meer kan worden overbrugt. Zo’n scenario zal zelfs dichterbij komen als de gevolgen van de ‘handelsoorlog’ in de Verenigde Staten zelf pijn gaan doen. Op dit moment ‘koopt’ Trump werkgelegenheid door de schulden door het plafond te jagen. Dat zijn ‘vriend Poetin’ hem het Heilige Kruis na geeft, blijkt wel uit het gegeven dat Rusland haar ‘posities’ in de Amerikaanse financiële markt heeft geliquideerd.
Wat Europese leiders, en burgers (!), zich goed moeten realiseren, is dat beide stromingen in de Verenigde Staten als uitgangspunt hebben dat de Verenigde Staten het machtigste, dominante ‘Alfa-mannetje’ in de wereld is, en moet blijven. Ze zien dat het tegenzit, en proberen hun macht te herstellen, waarbij het enige verschil is dat hun analyse verschilt over de manier waarop dat het beste kan worden gerealiseerd. In beide visies is ‘Europa’ een ‘liability’. Obama/Hillary manipuleren ‘Europa’ liever om ons de klappen op te laten vangen. En Trump/Bannon opteren voor de directe confrontatie. De ‘als je niet doet wat wij je opdragen, ben je onze vijand’-methode waar Bush eer mee inlegde na ‘9/11’. En ze slaan elkaar nu op de bek, omdat de één vindt dat de andere het verprutst. Maar ook onderling vechten ze elkaar nu de tent uit.
In mijn optiek was dat hele project van een ‘geglobaliseerde’ wereld, met Amerikaans kapitaal, en de Verenigde Staten als mondiale politieagent, vanaf het begin gedoemd te mislukken. Meer in het bijzonder door de extreme hebberigheid van degenen met toegang tot het ‘kapitaal’, en een groeiend gebrek aan respect voor fundamentele rechten, waar ze in de Verenigde Staten hun toevlucht zochten tot het ontvoeren, martelen, gevangen zetten zonder proces, met ‘drones’ en anderszins liquideren van ‘verdachten’, strooien met sancties en boetes, en ‘Regime Change’-operaties waarbij zelfs democratisch gekozen staatshoofden er aan moesten geloven, als ze weigerden de ‘bitch’ te zijn.
Om die betovering in ‘Europa’ te doorbreken was héél wat nodig, en in Nederland zijn we er nog niet aan toe. Maar hoeveel onterechte klappen kun je incasseren voor je doorkrijgt dat je ‘Grote Liefde’ een monster is? In Europese landen die traditioneel minder gemesmeriseerd zijn door ‘Hollywood’ is het kwartje al wel gevallen. Maar daar is het dilemma dat je ook niet terug wilt keren naar de tijd van gewapende conflicten in Europa zelf. De tijd van ‘compromissen’ die geen bestaansrecht hadden, omdat het domweg een product was van ‘Identiteitspolitiek’, en het creëren van afleiding, terwijl op ‘overstijgend niveau’ (VN, NAVO, ‘Washington’) de ‘Life-or-Death’ beslissingen werden gemaakt, lijkt nu voorbij. Dus? Gooien we die fopspeen in de vuilnisbak, en kiezen we voor ‘Europa’? Of laten we ons ‘nemen’ door wie er maar boven komt drijven in ‘Washington’?