De Amerikaanse regering heeft radicaal een eind gemaakt aan de diplomatieke banden met Iran.
Als zodanig eigenlijk geen nieuws, maar het wordt wel zo gebracht. Amerika en diplomatie zijn, zeker sinds het aantreden van Trump, onverenigbare grootheden. Maar eigenlijk was daar al veel langer geen ruimte meer voor in ‘Washington’. Diplomatie veronderstelt de wil om op basis van argumenten een oplossing te vinden voor een conflict. Na het omvallen van de Sovjet-Unie, maar zelfs al daarvoor, waande ‘Washington’ zich Heer en Meester, en diende diplomatie slechts als een dun laagje vernis om de tirannie van de ‘Petrodollar’ af te dekken.
Waar ‘Teheran’ aangeeft dat de breuk definitief is, is dat eerder een signaal aan de ‘rest’ van de wereld, dat ze zich in het schootsveld bevinden. Niet dat het nu onvermijdelijk uitdraait op een gewapend treffen, maar als Europa, of Japan, of India, zich nog illusies maakten over een ‘bemiddelende rol’, dan kunnen ze dat nu gevoegelijk vergeten. En als ze in de weg staan, kunnen ze geraakt worden.
Denk daarbij niet meteen aan ‘MH-17’-scenario’s, al is het evident dat het Iraanse luchtruim beter ook gemeden kan worden. Deze keer zijn ze bij ‘buitenlandse zaken’ en de aanpalende ‘coördinatoren’ en ’veiligheidsdiensten’ wél wakker, begrijp ik uit de mededeling dat de KLM het Iraanse luchtruim voorlopig zal mijden. Waar ons land vermoedelijk niet echt op is voorbereid, is op de economische schokken die op de loer liggen als het vervoer van olie en exportgoederen vanuit Nederland naar de Golfstaten door de ‘Straat van Hormoez’ een probleem worden. Met $1000 per vat olie als mogelijke uitkomst volgens Goldman Sachs. En nee, de Amerikaanse ‘Fracking Revolutie’ gaat ons niet redden. Het zou de ‘Groene Agenda’ de sporen geven, dus wellicht wrijft men zich aan die kant van het politieke spectrum al vergenoegd in de handen, maar hoe gaan we dat betalen? En wat is er daarna nog over van onze economie?
‘Den Haag’ heeft andere prioriteiten. Treinen die niet rijden als het te warm is, of te koud, of als er blaadjes op de rails liggen. ‘112’ dat het zonder Huawei af laat weten. Damesvoetbal, en een eenzame zwemmer in Friesland die geld ophaalt voor onderzoek dat eigenlijk door de overheid betaald zou moeten worden. Maar die kopen liever JSF's, en Japanse waterstof-taxi’s van €80.000, belastingvrij, voor Den Haag. En hoe ze uit de geur van falen rond ‘MH-17’ kunnen blijven. En malheur bij de belastingdienst. En dat alles sluit naadloos aan bij wat ‘de Nederlander’ van ‘Den Haag’ verwacht. Het ‘wereldnieuws’ beperkt zich in ons land tot kwesties op het ‘personele vlak’, zoals de vraag of Mueller wel of niet komt getuigen in de ‘Rusland-soap’, en geinige YouTube-filmpjes. Bij voorkeur iets met ‘dieren’.
In de praktijk wordt de geostrategische visie, en bijbehorende buitenlandse politiek van ‘Den Haag’ door ‘Washington’ en Shell voorgeschreven, en dat wil ‘Den Haag’ ook graag zo houden. Dat kan ons best nog wel eens duur komen te staan. En dan heb ik het niet exclusief over de eis van Trump dat we ‘meebetalen’ aan het ‘beveiligen’ van scheepvaartverkeer in het Golfgebied, maar vooral dat dat meer om het lijf heeft dan het sturen van een aantal ‘marine-eenheden’ die bij nader inzien toch niet nodig zijn om de Noordzee en het IJsselmeer te beschermen tegen ongenode Russen.
Zoals iemand al opmerkte moeten we niet vreemd opkijken als de Chinezen die uitnodiging om ‘mee te betalen’ serieus nemen, en hun eigen ‘eenheden’ sturen om zich ervan te verzekeren dat de Amerikanen en hun bondgenoten de export van olie uit Iran ongemoeid laten. ‘Eenheden’ die overigens niet noodzakelijk nautisch hoeven te zijn, omdat ze vermoedelijk meer dan welkom zijn om vanaf Iraans grondgebied een handje te helpen, als de nood aan de man is. Dito voor Russische ‘Eenheden’. En dan zit je op je ‘Karel Doorman’ toch ineens in een lastig parket, vergelijkbaar met dat van de originele Karel Doorman, toen we ook al niet waren voorbereid op de dingen die komen gingen, waardoor die Schout-bij-Nacht met zijn vloot in de Javazee het leven liet.
Oorlog is geen spelletje.
Trump lijkt, ondanks zijn felle retoriek richting Iran, en bereidheid om de bevolking dood te hongeren ten bate van ‘Regime Change’, terug te schrikken voor het inzetten van militairen. Ironisch genoeg leest Trump zijn Iraanse tegenpolen tegelijkertijd de les, omdat ze niet weten wat de woorden ‘aardig’ en ‘compassie’ betekenen. Zoals ik in eerdere bijdragen al schreef, kan het effect van die strategie best wel eens knap tegenvallen. Nadat Trump een militaire vergelding wegens het neerhalen van een drone had afgeblazen, gaf hij opdracht tot een ‘cyberaanval’. Daarop reageerde ’Teheran’ met ‘Lekker mis!’, omdat ze volgens eigen zeggen die aanval hadden afgeslagen. Waarop Trump dan maar de hoogste geestelijke leider en de Iraanse minister van buitenlandse zaken met ‘sancties’ trof. Die zijn niet langer welkom in Disneyland? WTF! Waar gáát dit over?!? Wat is dit voor poppenkast?!?
Uiteenlopende commentatoren die ook zien dat het ‘Washington’ is dat hier een smerig spelletje speelt, en uit is op oorlog, maar nog niet echt durft, houden er rekening mee dat de aanvallen op die twee tankers, en wellicht ook die eerdere aanvallen, wel degelijk het werk zijn van Iran, wat dan een antwoord zou zijn op de oorlogshandelingen van ‘Washington’, want wat de Verenigde Staten hier doen gaat onwaarschijnlijk veel verder dan zelf geen handel meer willen drijven. Vooralsnog zit ik echter met dezelfde twijfels als Jim Kavanagh. Het klopt niet.
Toegegeven, ook in de beschuldigingen aan het adres van Israël, zoals in DEZE bijdrage, ontbreekt de ‘smoking gun’. De ‘Tweet’ die Kavanagh aanhaalt, van iemand die de vloer aanveegt met het filmpje dat de Verenigde Staten verspreidde als de ‘smoking gun’, van Iraniërs die een magnetische mijn van de romp van één van de getroffen schepen zouden hebben verwijderd, geeft te denken. Los van de weinig overtuigende beelden kan het inderdaad heel goed gaan om een magnetisch anker voor een landvast, zoals die worden gebruikt door kleine schepen die aanmeren langszij veel grotere schepen. Tien relaxed ogende mannen aan dek van dat kleine schip achter de man die dat voorwerp van de romp haalt staan daar niet om hun vriend op te vangen als hij achterover valt wanneer die mijn per ongeluk alsnog explodeert. Bovendien stelde de eigenaar van het schip dat de schade was veroorzaakt door vliegende voorwerpen, en kleefmijnen vliegen niet.
Niet alleen de diplomatieke band tussen Iran en de Verenigde Staten lijkt onherstelbaar te zijn verbroken. Ook de diplomatieke band tussen China en de Verenigde Staten lijkt aan zijn laatste draadjes te bungelen. De politiek geladen uitspraak van een Amerikaanse rechter die van Chinese banken medewerking eist, waardoor China uit ‘SWIFT’ gegooid zou kunnen worden, is ook een weinig diplomatieke manier om te zeggen ‘Val dood!’. Ik realiseer mij dat mensen in het ‘westen’ nog denken dat rechters en aanklagers onafhankelijk zijn, maar vergeet dat maar. Als we die kant op gaan, zo stelt Michael Every van de Rabobank, zou dat een ‘aardverschuiving’ betekenen. Mij lijkt dat de ‘understatement of the century’, ook al is die nog vrij jong.
Hoogste tijd om u af te vragen aan welke kant van het nieuwe ‘IJzeren Gordijn’ u wilt leven. Die met de meeste welvaart? Of die met de meeste wapenfabrieken en banken?