Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Beleving

Leg mij even uit waarom de Nederlandse treinreiziger anno 2018 in de buidel zou moeten tasten om nabestaanden van Holocaust-slachtoffers financieel te compenseren.

 

Het schijnt logisch te zijn, en ik zie nergens een kritische noot, maar ik snap het oprecht niet. De Duitse bezetter regelde dat de NS, als Nederlands staatsbedrijf, een vergoeding kreeg voor het vervoer van Joden naar vernietigingskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wat heb ik daarmee te maken? Waarom zou ik meer betalen voor mijn treinkaartje om nabestaanden van de mensen die toen op lugubere wijze om het leven werden gebracht af te kopen? Hoezo is het moreel juist om iemand voor zoiets gruwelijks af te kopen? Wie bedenkt het dat geld een geschikt glijmiddel is om lastige kwesties als deze de wereld uit te helpen, en groepen binnen de samenleving met elkaar te verzoenen? Geld? 

 

Mij stuit de handel in schuldgevoelens hoe dan ook tegen de borst, dus ben ik er wellicht gevoeliger voor dan u. Daar komt bij dat het aan de kant van mijn moeder wemelt van de Joodse voorouders, en dat de familie aan beide kanten, en de schoonfamilie, in de Tweede Wereldoorlog hun steen(tje) hebben bijgedragen aan de kant van het verzet, en de geallieerde strijd, waardoor ik niet beschaamd mijn gelaat hoef af te wenden als die periode ter sprake komt. Al heb ik persoonlijk niks met op ras, sekse of religie gebaseerde voorrechten, of de erfelijkheid van heldenstatus. Het enige wat telt, voor mij, is wat jij zelf bijdraagt. 

 

Los van het hele morele aspect, zie ik ook niet hoe de geprivatiseerde Nederlandse Spoorwegen in dit licht bezien gezien kunnen worden als hetzelfde bedrijf dat tussen 1940 en 1945 die transporten verzorgde. Ik heb er geen begin van moeite mee om degenen die daar toen rechtstreeks bij betrokken waren op die keuze aan te spreken, en waar dat strafbare feiten oplevert tot vervolging over te gaan. Al vermoed ik dat er nog weinigen die destijds een verantwoordelijke functie hadden bij de Nederlandse Spoorwegen in leven zijn. 

 

U hoort mij dus niet zeggen dat de Nederlandse Spoorwegen zich juist voorbeeldig heeft gedragen in de Tweede Wereldoorlog, hoewel de spoorwegstaking van 1944 van meer moed getuigde dan velen in ons land in die tijd op konden brengen, om het maar zachtjes uit te drukken. Als gevolg daarvan bereikte voedsel de Nederlanders niet meer, terwijl de Duitsers met eigen materieel de troepen bleven bevoorraden, waardoor tijdens de 'hongerwinter' velen omkwamen. Tot die staking had de Nederlandse regering in Londen opgeroepen, omdat de prioriteit lag bij het verstoren van het transport van materiaal, teneinde van 'Operation Marketgarden' een succes te maken. Krijgen we nu als volgende groep die geld eist de nabestaanden van mensen die toen in Nederland van honger en kou zijn omgekomen, of de schaarse overlevenden die erdoor zijn getraumatiseerd? 

 

Als de nabestaanden van de mensen die zijn afgevoerd naar de vernietigingskampen er gelukkig van worden dat ze nu een 'afkoopsom' op hun rekening krijgen bijgeschreven, is het hen gegund. Maar ik kan, met de beste wil van de wereld, niet bedenken hoe dat werkt in je hoofd als dat je geluksbeleving in positieve zin beïnvloedt. Bij mij zou het omgekeerde het geval zijn. Ik zou diep beledigd en boos zijn.

Go Back

Comment