De minister van Justitie heeft de strafmaat voor 'bedreigen' flink opgeschroefd.
Daarbij maakt het in zijn beleving blijkbaar verschil of je een 'bestuurder' bedreigt, of iemand zonder bestuurlijke taak. Terwijl bij mij elk mensenleven telt. En dus ook de kwaliteit van dat leven. Daar komt nog bij dat als een 'bestuurder' in overheidsdienst bedreigd wordt, hij of zij meteen 24/7 wordt bewaakt en ergens in een 'safehouse' op kosten van de belastingbetaler wordt ondergebracht. Terwijl het lot van de bedreigde burger meer zoiets is van: 'kom maar terug als er doden zijn gevallen'.
Zo hoorde ik afgelopen week een discussie op de radio over de rage om handgranaten neer te leggen bij mensen waar men een conflict mee heeft. Een ondernemer die dat overkwam moest op last van de gemeente zijn zaak een half jaar sluiten, omdat er sprake was van een gevaar voor de 'openbare orde'. En hij krijgt sindsdien elke twee maanden controle van zijn horeca-gelegenheid, omdat de overheid hem heeft verboden bepaalde activiteiten aan te bieden, omdat het 'verkeerde types' aan zou trekken, terwijl zijn concurrenten die zelfde activiteiten wel aan kunnen bieden. (Ik ben niet echt thuis in die wereld, maar het ging volgens mij om bepaalde 'speelautomaten').
Die ondernemer stelde dat dit soort praktijken schering en inslag waren in de 'branche', omdat de 'pakkans' nul is, en concurrenten weten dat de overheid vervolgens het slachtoffer aanpakt, die door de sluiting en restricties, met 'stillen' die zijn zaak in en uit lopen, gedoemd is. Een journalist die zich in die materie had ingegraven bevestigde dat beeld, en claimde dat het totale aantal handgranaten in het eerste kwartaal van dit jaar al net zoveel was als over het hele vorige jaar. De ironie is dan dat als je als ondernemer langs die weg wordt uitgeschakeld door een concurrent, en in je woede over de manier waarop de overheid daarop reageert schrijf je in een 'Tweet' iets onverstandigs over de 'Burgervader' of 'Burgermoeder', je als 'toetje' nog zes jaar mag brommen in de gevangenis.
De minister bedreigt als 'bestuurder' bedreigers nu met forse straffen. Met welk doel?
Bedreigen komt voort vanuit een heel assortiment aan geestesgesteldheden. Van pure wanhoop en machteloosheid, via frustratie en impulsiviteit, naar berekenende vormen van repressie. De 'bestuurder' die dreigt met lange gevangenisstraffen valt in die laatste categorie. Hij of zij is uit op repressie. Onveranderlijk stelt men daarbij dat bedreiging dient te worden aangepakt, omdat je dat niet doet in een beschaafde samenleving. En daar zit wat in. Maar in een beschaafde samenleving drijf je mensen ook niet tot wanhoop. Je voorkomt dat ze zich machteloos voelen. En je blijft weg van het frustreren van je medemens, om het uitlokken van bedreiging te voorkomen.
Dat soort observaties is aan de hedendaagse overheid niet besteed. Dat wil zeggen, men bewijst volop lippendiensten aan de opdracht om het 'gezellig' te houden, maar handelt er niet naar. Het begint al met de opvoeding, waar kinderen wordt geleerd alert te zijn op het claimen van hun 'rechten' waar geen plichten tegenover staan, omdat ze nog jong zijn. Waar ze spectaculair in de fout gaan worden ze er niet zelf op aangesproken, maar hun ouders, die niet veel meer armslag hebben dan het 'goede gesprek', bidden en smeken, of proberen hun kinderen om te kopen. Langs die weg handelt de overheid zelf ook, waardoor al vele decennia burgers die zich misdragen worden afgekocht. We hebben liever niet dat je over een politieauto loopt. Dus krijg je een 'jeugdhonk'.
Dat conflictmijdende gedrag zorgt ervoor dat mensen die niet zulke brave burgers zijn, er met de kas vandoor gaan. Dat ergert brave burgers. Die zeggen er wat van, maar worden niet gehoord. Alleen afgepoeierd. Tot ze gefrustreerd op een 'populist' stemmen, want dan 'bedreigen' ze de orde met hun 'rechtse' ideeën. En dan kun je maar beter niet boos worden, en je frustratie botvieren op een forum of blog, of op straat tijdens een demonstratie onbezonnen iets roepen, want dan sta je korte tijd daarna 'rechts te richten' bij de rechter.
Repressie van bedreiging is zo'n beetje het minst verstandige, tenzij er echt accuut gevaar dreigt omdat iemand met een mes staat te zwaaien, een pistool of handgranaat bestelt, of bezig is met het samenstellen van een knokploeg. Waarmee ik echter niet zeg dat bedreiging er gewoon bij hoort. Het is wel degelijk iets om je serieus zorgen over te maken. Maar het verder dichtschroeven van het deksel op de snelkookpan, zonder het vuur lager te zetten, garandeert slechts dat de klap groter is.
Wat ik mis in de discussie over geweld en bedreiging met geweld, tegen mensen en 'zaken', dat is de discussie over de oorzaken. Zo zie ik steeds opnieuw terug dat mensen die zich sterk maken voor het 'recht op de vrijheid van meningsuiting' niet beseffen dat het geen vrijbrief is voor het ventileren van die mening tijdens een kinderfeest, of een dodenherdenking. Of dat het bedreigen van mensen met een onwelgevallige mening met juridische procedures, betaald door een gesubsidieerde stichting, of het 'hacken' van websites en computers, en karaktermoord via de media, onder de 'vrijheid van meningsuiting' kunnen vallen.
De koers die dit kabinet vaart bevalt mij niet. Het heeft geen pas je hand op te heffen tegen je ouders, zo leerde men de kinderen vroeger, maar als je het bij die instructie laat, en autoritair je eigen weg vervolgt zonder een keer in de spiegel te kijken, haal je je een hele hoop narigheid op de hals. Begin maar eens met het goede voorbeeld te geven, en weg te stappen van discriminatie, gedogen, en de politie en aanverwante opsporingsautoriteiten te zien als 'pinautomaat', die moeten zien een bepaald bedrag aan 'boetes' binnen te harken.