Bij de eerste babystapjes van Twitter, Facebook en Google op het glibberige pad van de censuur, stak er geen storm van verontwaardiging op.
‘First they came for the socialists, and I didm’t speak out - Because I was not a socialist’. Het is de eerste dichtregel van een poëtische tekst die na de Tweede Wereldoorlog werd geschreven door Martin Niemöller. Op menige gedenksteen, waaronder één bij het Amerikaanse Holocaustmuseum, staat zijn tekst, met de opdracht: ‘Dat nooit weer!’ En we doen het toch.
Hier op dit blog heb ik eerder benadrukt dat die bedrijven dat mogen, wat mij betreft, omdat het private ondernemingen zijn. Een dienst die ze niet willen verlenen, hoeven ze niet te verlenen. Zoals je een krant ook niet kunt dwingen om de waarheid te vertellen over wat dan ook. Maar het vergt wel een bewust publiek. In het bijzonder omdat deze vorm van censuur niet opvalt. En het serieus bedreigend wordt als extreem linkse en extreem rechtse ‘filantropen’ de handen ineen slaan om het uit te werken. (Eén van hen is overigens juist vandaag uit het leven gestapt, maar hij heeft nog een even rijke broer). Een staat die bepaalde informatie achterhoudt, kan er op rekenen dat burgers juist op zoek gaan naar wat verzwegen wordt. In de Sovjet-Unie leidde het tot een ware ondergrondse literatuur, de Samizdat, en dat bleek een koppige vijand. Maar als je een ‘Burgerking’ in je dorp hebt, maar geen ‘MacDonalds’, lijkt het gewoon domme pech dat je geen ‘BigMac’ kunt bestellen, als dat juist je passie is.
De nieuwste maatregel van ’Twitter’ is het blokkeren van advertenties van ’Staatsmedia’. Je kunt er over twisten of dat verstandig is, maar als ze echt alle media die geld ontvangen van de overheid buiten de deur zouden zetten, dan kun je hooguit dat principe aanvechten. Het blijkt echter de meest raszuivere, ongegeneerde, op inhoud gerichte censuur te zijn, want westerse ’Staatsmedia’ blijven buiten schot. Evenals de kranten die drijven op copy van door de overheid bekostigde ’Think Tanks’ en ’NGO’s’, en propagandakanalen als ‘Raam op Rusland’. Waar is Niemöller als je hem nodig hebt?
Zoals ik in recente bijdragen heb laten zien, wemelt het op ‘RT’, met name, van de westerse journalisten van naam en faam, die nog altijd hoogwaardige journalistiek afleveren, maar die niet meer terecht kunnen bij de ‘embedded’ media, die een verlengstuk zijn van de ‘Warparty’. Net als voornoemde bedrijven.
Gaat het lukken om de publieke opinie in het westen langs deze weg te beïnvloeden in de door die bedrijven en 'embedded' media zo vurig gewenste ‘Warparty’-richting? Wil een zichzelf respecterende journalist nog wel dat zijn serieuze artikelen op ’Twitter’ worden aangeprezen, waar de ’Twitteraar-in-Chief’ zichzelf aanprijst als de ‘Chosen One’, in navolging van wat Wayne Allyn Root, die Trump als de ‘eerste Joodse president van de Verenigde Staten’ beschouwt, over hem 'Twitterde'? En wat te denken van 'Facebook', dat een advertentie van ‘Vrouwen voor Trump’ verwijderde, omdat ‘Vrouwen’ verwijst naar een onderscheid op sekse, in strijd met haar ‘policy’. Gaat dat helpen om vrouwen deze keer weg te houden van het kiezen voor Trump? Of juist niet? In elk geval lijkt Zuckerberg er weinig vertrouwen in te hebben.
Het satirische stuk van C.J. Hopkins over de ‘Fascism-scare’ die de blamage van ‘Russiagate’ moet doen vergeten, en een satirisch stuk van de ‘Babylon Bee’ over ‘Factchecker’ ‘Snopes’, onderstrepen de armoede in het kamp van de 'embedded' media en internetbedrijven, die alles uit de kast trekken om Trump van het toneel te rossen, en de controle over de ‘Warparty’ en 'Twitter' weer terug te geven in handen van ‘betrouwbare’ krachten. Het lijkt mij in toenemende mate een achterhoedegevecht. Er is niemand in Rusland of China geïnteresseerd in ‘ons’. Het ergert hen dat wij, al vele decennia, proberen de politiek in die landen op elke denkbare wijze te beïnvloeden. Middels propaganda, leugens, het omverwerpen van regeringen, waaronder democratisch gekozen regeringen, zoals in Iran, Chili, Oekraïne, Brazilië, Venezuela en andere Zuid-Amerikaanse staten, niet zelden meer dan eens.
Toen Poetin op de ’Security Conference’ in München in 2007 waarschuwde voor deze tijd, werd hij niet serieus genomen. Nu de Verenigde Staten als op een losgeslagen ’Twitterfeest’, ‘high’ van de ‘party-pilletjes’, hun ‘Chosen’-status wanhopig overeind proberen te houden middels censuur, en de manipulatie van zoekopdrachten en andere ‘diensten’, liggen er mooie kansen voor ‘cooler heads’. Macron en Merkel zijn geen natuurlijke vrienden van Poetin en Xi, en in de basis sympathiseren ze met de ‘Identity Politics’ waar de Internetplatforms, en zoveel westerse media mee lopen te leuren. Maar het vertrouwen dat het nog wel goedkomt in het Angelsaksische deel van de wereld is weg. Ze blijven beleefd, terwijl Trump en ‘BoJo’ een gave hebben om zich te laten verleiden tot extravagante uitspraken en gedrag, maar die 'continentale' leiders trekken ondertussen hun eigen plan. En ze trekken Europa achter zich aan. Een voormalige NAVO-ambtenaar jankte in NRC dat Nederland zich aan moest sluiten bij de Amerikanen in de Straat van Hormoez, maar zelfs Rutte en de zijnen begrijpen dat het tijd wordt om je knopen te tellen, naar het zich laat aanzien.