Wat dienen we te verstaan onder ‘rechtvaardig’?
Het woord stamt af van ‘recht’ en ‘vaart’. Zonder kronkelingen recht op het doel af. Voor iedereen te begrijpen die over logisch denkvermogen beschikt, omdat het vonnis logisch voortvloeit uit zekere algemeen erkende beginselen, waar niet mee gemarchandeerd kan worden. Iemand die ‘rechtvaardig’ is, is betrouwbaar.
Nou kunnen we veel zeggen van het hedendaags recht, maar ‘rechtvaardig’ is niet het woord dat je direct te binnen schiet als je die hedendaagse Kafkaiaanse processie aan een nader onderzoek onderwerpt. In veel gevallen staat de wetgever niet eens toe dat er ‘recht’ wordt ‘gevaren’. Er dient ‘gedoogd’, of ‘positief’ te worden gediscrimineerd. En ook al heb je niemand gedood, noch de opdracht daartoe gegeven, dan kan je toch worden aangeklaagd wegens moord. Overigens interessant nu de verdediging van één van de 'aangeklaagden', begraven onder een container vol documenten om hen af te leiden en zoet te houden, het proces serieus lijkt te nemen, en als getuige een hoge Russische militair wil spreken. Niet dat daarmee het proces toch nog 'rechtvaardig' wordt, maar het biedt wel perspectief.
Door de eeuwen heen zijn er ‘dwalingen’ geweest, en is er opzichtig misbruik gemaakt van de bestaande wetgeving, of werd die speciaal voor de gelegenheid aangepast na de ‘daad’, zodat iemand alsnog zwaarder kon worden gestraft dan op het moment dat de ‘daad’ plaatsvond. In steeds meer gevallen worden zaken die allang bekend zijn, maar die nooit tot vervolging hebben geleid, afgestoft om bepaalde mensen alsnog een stevige ‘douw’ te geven. Waar eerder een bepaalde bewijslast onontbeerlijk was, kan de machthebber van het moment ook dat kronkelpad betreden en de eisen naar behoefte bijstellen om iemand achter de tralies te krijgen.
Het is niet in alle gevallen dat het ‘Gesundes Volksempfinden’, de eis van het wispelturige, aan stemmingen onderhevige volk, opgezweept door de sensatiebeluste media, de koers van het kronkelpad uitzet. In veel meer gevallen kiezen ‘wetgevers’ ervoor om de kanten van bepaalde ‘belangen’ te kiezen. Een zaak die ‘aanhangig’ gemaakt wordt bij één van de vele, vele, vele ‘Gerechtshoven’ kan eindeloos worden opgerekt. In Kenia besliste een zoveelste ‘Hof’ in een slepende zaak na zes jaar dat de aanleg van een spoorlijn, die inmiddels voor zeventig procent klaar is, onjuist was ‘aanbesteed’. Steeds vaker worden internationale geopolitieke conflicten uitgevochten via ‘rechtbanken’, om de schijn op te houden dat er sprake is van ‘rechtvaardige besluitvorming’, terwijl het chantage, corruptie en blinde machtspolitiek betreft.
Iemand kan er ‘ingeluisd’ zijn door een stel corrupte ‘opsporingsambtenaren’ die nauw samenwerkten met de ‘zittende machthebbers’, maar de ‘rechter’ kan het gewoon verdommen om de vervolging te staken. Of een terreurorganisatie die is opgekweekt door de Verenigde Staten en Saoedi Arabië, pleegt een aanslag in de Verenigde Staten, en je veroordeelt als ‘rechter’ Iran tot het betalen van een schadevergoeding. En daarna haal je als ‘Vice-President’ die gerechtelijke mega-dwaling aan als een rechtvaardiging voor moord. Mocht een rechter de indruk wekken zijn mandaat serieus te nemen, dan dreig je gewoon met sancties tot die rechter inbindt, of het ‘gastland’ betrokkene (achter gesloten deuren) terugfluit.
Het is ook nationaal een schiettent, met vonnissen over demonstraties, discriminatie, ‘maatregelen’ en ‘klimaatkwesties’ waar geen touw meer aan vast te knopen valt. Het is een ‘apenrots’. Voor een deel is dat het gevolg van een teveel aan wetten, en rechtbanken, in westerse landen. Wetten die elkaar tegenspreken, en voor uiteenlopende interpretaties vatbaar zijn, en daardoor alleen al onbetrouwbaar. Het leed dat iemand als Julian Assange is aangedaan, en nog wordt aangedaan, valt met geen pen te beschrijven. Veel wreder kan bijna niet. Maar wat heb je eraan om de overheid ‘aansprakelijk’ te stellen? Nóg meer ‘rechters’ en slap gelul van mensen die helemaal níets hebben met ‘rechtvaardig’. Maar ook de academische wereld, waar men geacht wordt de rede hoog in het vaandel te hebben staan, en waaruit de wetgever put en te rade gaat, is een ‘apenrots’. Elkaar ‘vlooiende’ en ruzie zoekende ‘geleerden’ zijn dag in, dag uit, in samenspraak met provocateurs op de ‘sociale media’, op zoek naar de juiste ‘pikorde’ op de ‘rots’, terwijl ze gevoerd worden vanuit de gemeenschapsruif. Mag ‘Bruin’ leiden? Of ‘Zwart’? Of ‘Wit’?
Neemt u van mij aan, ‘Geel’ gaat dit met twee vingers in de neus winnen, waarna ze ons verder aan ons lot overlaten met een kistje bananen ten afscheid, omdat er geen eer meer aan te behalen valt. Zelfs als kijkspel is het niet leuk meer.