Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Alles

We leven in een ‘post-ideologische’, en ‘post-religieuze’ tijd, waarin je geacht wordt iedere opening naar enig compromis op voorhand uit te sluiten.

 

Iedereen wil alles. En nu. En als dat een conflict oplevert met anderen, die iets anders willen, dan zoekt de overheid maar uit hoe ze die anderen er van te overtuigen dat ons eisenpakket volkomen logisch is, en dat ‘progressie’ is uitgesloten als wij concessies zouden moeten doen. Dat ‘organische’ geheel wordt niet zozeer gestuurd, maar wel volop gevoed

 

In de Verenigde Staten heeft de ‘Democratische Partij’ nu de halve wereld ‘aangeklaagd’ omdat Hillary de verkiezingen van 2016 niet heeft gewonnen. Volgens mij zit er dan een steekje los. Maar niet als je slechts die helft van het ‘verhaal’ wil zien die het idee voedt dat jou iets is afgepakt waar je simpelweg recht op had. Anderen? Welke ‘anderen’?

 

In mijn krant kwam ik nog een fraai voorbeeld tegen. Na wekenlang te hebben gestreden voor een ‘Staakt-het-Vuren’ in Ghouta, waar ‘gematigde rebellen’ verwikkeld waren in een ‘stadsguerrilla’ tegen de centrale overheid in Damascus, verandert het ‘verhaal’ nu ineens in een aanklacht tegen ‘Damascus’ omdat ze die ‘terroristen’ hebben laten ontsnappen naar Idlib. Een journalist heeft een Syriër opgedoken in Duitsland, die jarenlang brieven schreef naar zijn geliefde, die vermoedelijk in een gevangenis van ‘rebellengroep’ ‘Jaysh-al-Islam’ zat, waarover ik in eerdere bijdragen al een boekje open deed. Bij de start van de vijandelijkheden waren hij en zijn geliefde naar het ‘bevrijde’ gebied gevlucht waar de ‘rebellen’ het voor het zeggen hadden. Maar op zekere dag hadden hun vrienden aangebeld, en die geliefde afgevoerd. Nu het overheidsleger ook Douma had bevrijd, was er even de hoop dat hij zijn geliefde terug zou zien. Maar zij zat niet tussen de bevrijde gevangenen. 

 

Dus waar ze bij NRC eerder hun vingers blauw typten om ‘Damascus’ in een kwaad daglicht te stellen waar het ‘Jaysh-al-Islam’ uit Ghouta probeerde te verdrijven, van waaruit die ‘rebellen’ onophoudelijk aanvallen op ‘Damascus’ uitvoerden, zitten ze nu op de lijn dat het een schande is dat ‘Damascus’ die moordenaars ongestraft heeft laten ontsnappen naar Idlib. En als je dat leest, dan begrijp je ook waarom dat soort journalisten zo’n warm gevoel krijgen bij dat succesverhaal van ‘Libië’. Het wil er bij hen niet in dat het onmogelijk is om Islamitische extremisten in harmonie samen te laten leven met ‘dromers’. Hun ideale wereld is één onophoudelijk Kafkaiaans ‘Proces’ van elkaar voor de rechter slepende burgers. 

 

Het heeft er ook mee te maken dat we in het ‘westen’ dat soort spektakel, begeleid door de media, zijn gaan beschouwen als ‘werk’. Ik las ook dat er nu serieuze plannen zijn om rechtbanken naar de burger toe te brengen, waardoor die rechters zich beter in kunnen leven in de lokale situatie. Wie gaat dat allemaal betalen? In wat voor wereld komen we dan terecht? Wie denkt nou oprecht dat dit soort initiatieven de harmonie in de samenleving ten goede zou kunnen komen? Dat wordt toch één groot, peperduur ‘lobby-bacchanaal’ om die ‘rechters’ te beïnvloeden, in een wereld vol wetten en regels, en ‘jurisprudentie’, waarin echt niemand zich nog ‘gehoord’ voelt? 

 

Overigens kun je uittekenen wat ‘Damascus’ en Rusland hopen te bereiken met het overbrengen van al die extremisten naar die noordwestelijke Idlib provincie, die daarmee de facto één grote openlucht gevangenis is. Met een semi-permeabele noordgrens, waar Erdogan zijn Salafistisch en Jihadistische vrienden op de been houdt, en probeert te voorkomen dat ze elkaar de hersens inslaan, zoals ook in andere gevangenissen waar criminelen zich vervelen gebeurt. Op enig moment zal heel Syrië, behoudens Idlib, bevrijd zijn, en onder het gezag van ‘Damascus’ vallen. Vanuit de vluchtelingenkampen keren nu al veel Syriërs terug. ‘Westerse’ landen zien dat met lede ogen aan, en proberen hen in die kampen te houden, met als argument dat het in Syrië nog niet veilig is. En dat is natuurlijk ook zo, want op gezette tijden bombarderen ‘westerse’ landen Syrië nog steeds. Waarbij Israël de kroon spant. 

 

Dat laatste, daar zal een eind aan moeten komen. Als ‘IS’ is opgerold, en er geen Salafisten en Jihadisten meer in enclaves snode plannetjes kunnen bedenken en uitvoeren met ‘False Flag’ gifgas, wat voor excuus heeft de NAVO dan nog om Syrië te bombarderen? Israël zal zich er niet door laten afstoppen. Maar hoe gaan Rutte, Merkel en Macron aan ons verkopen dat we daar ‘actief’ moeten blijven?

 

Uiteindelijk zal Idlib een ‘hoofdpijn-dossier’ worden voor Turkije, en de andere NAVO-landen. Syrië zal minder moeite hebben om de grens met die enclave, en de buitengrenzen te bewaken, dan strijd te moeten leveren tegen verspreide groepen die zich verschansen in de steden en dorpen, en de burgerbevolking als menselijk schild gebruiken, met ‘westerse’ luchtsteun. Er is een niet te verwaarlozen kans dat al die extremisten in Idlib hun woede en frustratie niet alleen op andere extremisten in Idlib zullen botvieren, zoals nu het geval is, maar dat die woede zich op enig moment zal keren tegen hun ‘sponsors’. Turkije en de NAVO-landen. Omdat ze zich verraden voelen, en onmachtig zijn uit te breken in de richting van Syrië. Als ze toch een poging in die richting zouden wagen, dan zijn ze in die ‘geconcentreerde vorm’ een ‘sitting duck’ voor de Syriërs en de Russen. Idlib als ‘Al Qaida-land’ heeft voordelen, boven pogingen om héél Syrië te bevrijden. 

 

Het zal allemaal wel niet mogen van de ‘rechter’, maar een ‘goed gesprek’ met Al Qaida en hun vrienden brengt geen verzoening. Dus kun je het speelveld beter beperken tot de ‘welwillenden’. En wil je niet, dan zoek je het toch lekker uit in Duitsland, Nederland, Frankrijk of Idlib? Daar mag je alles eisen, en willen dat je het nu krijgt.

Go Back

Comment