In tal van publicaties staan beschouwingen over een op handen zijnde militaire confrontatie tussen de belangrijkste NAVO-landen, en Rusland in Syrië.
Donderdag schreeuwde NRC vanaf de voorpagina: ‘Adembenemend - wie durft wat?’. Een dag later gevolgd door: ‘Vergeldingsactie tegen Syrië lijkt een kwestie van tijd.’ Dus hoe zit dat nou? Durven die NAVO-landen niet? Doen Trump en Macron een ‘Obamaatje’? Of is er meer aan de hand?
Rusland speelt het deze keer hard. Ze spreken de eerdere berichten over een gifgasaanval in Douma niet alleen tegen, maar nodigen zelfs de OPCW uit om zelf te komen kijken. En ze zeggen zonder omhaal dat ze niet te weerleggen bewijs hebben dat de Britten achter deze ‘False Flag’ operatie zitten. Vermoedelijk dan toch substantiëler dan het 'bewijs' dat de Britten zeggen te hebben, maar niet willen laten zien, in die andere Britse aanfluiting met de Skripals. En in dat laatste geval, als er bewijs is voor 'vuil spel', iets in de geest van 'Cambridge Analytica', betekent een aanval niet alleen dat je al vreselijk veel fantasie moet hebben om te kunnen spreken van een ‘Vergelding’, maar dat het onverkort een oorlogsmisdaad is. Niet dat iemand in die NAVO-landen bang hoeft te zijn om in ‘Den Haag’ voor enig tribunaal te worden gedaagd, want ‘bondgenoten’ van de ‘R2P’-meute zul je daar niet snel treffen. Maar verschillende belangrijke mensen met de durf om te twijfelen waarschuwen Trump, Macron en May voor de gevolgen van een catastrofale vergissing. Zie HIER. En HIER. En HIER. En HIER. Bijvoorbeeld.
Maar er is meer.
En dat is dat dreigement van Rusland om de schepen of vliegtuigen die ‘mooie, fijne, glimmende’ kruisraketten afvuren, zelf ook doelwit zullen zijn. Ik wil mij niet mengen in beschouwingen over de kansen dat de Russen er daadwerkelijk in zouden slagen een Amerikaans, Brits, of Frans, of Israëli's marineschip naar de ‘kelder’ te jagen. Menige analyse van militaire sterke bezorgt mij lachstuipen, omdat men overduidelijk bol staat van de ‘bias’. Los nog van het gegeven dat er mogelijk wapensystemen, of technieken voor de verstoring van aanval of verdediging zijn waar de ‘analisten’, verwijzend naar ‘gezaghebbende websites’, geen benul van hebben. Een grote afwezige in veel van de analyses die ik voorbij zag komen, is de onderzeeër. Ze duiken nog wel op als mogelijk ‘platform’ voor de lancering van kruisraketten, maar niet als ‘hunter-killer’. Een omissie die het Amerikaanse opperbevel niet aangerekend kan worden, want die stuurde afgelopen week meteen al een P-8 naar de regio om Russische onderzeeërs op te sporen. Niets is zo gevaarlijk voor zeeschepen en onderzeeërs die kruisraketten afvuren, als een ‘hunter-killer’ onderzeeboot in de nabijheid.
De reden dat Mattis, anders dan de voormalige Twentse burgemeester die bij ons het ministerie van oorlog bemenst, wakker ligt van het verlangen om ‘proportioneel’ geweld te gebruiken, is dat hij zich zonder enige twijfel terdege realiseert dat dat een onmogelijke opdracht is, als de Russen bereid blijken om zijn vliegtuigen en schepen uit de vergelijking te halen. Ook Macron lijkt te zijn ingefluisterd dat zijn fantasietje over een ‘Wag-the-Dog’-showtje in Syrië, om de aandacht af te leiden van de binnenlandse problemen, wel eens rampzalig anders uit kan pakken als de Russen en Syriërs niet alleen raketten afschieten, maar ook vliegtuigen en schepen die die raketten afvuren. Daar kan hij niet mee thuiskomen.
Iedereen die zich ook maar een beetje heeft verdiept in de wijze waarop de NAVO conflicten wint, en haar gebied uitbreidt, weet dat het hele idee is dat ze juist niet ten strijde hoeven te trekken. Ze zetten ‘druk’. Primair door etnische, religieuze en culturele verschillen tussen groepen in een land uit te buiten. Als ze geweld gebruiken, is dat van veilige hoogte of afstand. En dan bij voorkeur in de vorm van een ‘vuurwerkshow’. Het échte geweld komt van de uiteenlopende groepen terroristen, die dan steevast ‘rebellen’ heten, die ze bewapenen, financieren, en trainen. Mochten die groepen eigen ideeën ontwikkelen die niet overeenkomen met het NAVO-belang, dan krijgen ze straf, in de vorm van een paar bommen op hun pet. Eigen grondtroepen houdt men liefst uit de buurt van de plekken waar gevochten wordt, in veilige enclaves. Slechts een handjevol huurmoordenaars van private ondernemingen, en ‘commando’s’ of ‘mariniers’ in het voorportaal van die lucratieve huurlingen-status, mogen zich bewijzen op plekken waar daadwerkelijk geschoten wordt.
Complete legers zijn er derhalve slechts om af te schrikken, en waar ze worden ingezet is dat van veilige afstand, of op veilige hoogte. Niemand kan voorspellen wat de gevolgen zijn als een ‘vuurwerkshow’ uit de hand loopt, en er enkele schepen, onderzeeërs en/of vliegtuigen worden opgeblazen. Ik ben er vrij zeker van dat onze ‘proportionele’ Twentse burgemeester behoefte zal hebben aan een ‘spoedvergadering’ met mensen die wél verstand hebben van oorlog als dat moment aanbreekt. Waarmee ik maar wil zeggen dat ze zelf vermoedelijk denkt een goede indruk te hebben gemaakt in ‘Washington’, maar dat Mattis vermoedelijk bij zichzelf dacht: ‘Weer zo’n ‘R2P’-verslaafde die geen idee heeft wat oorlog voeren inhoudt!’ Maar dat kun je niet zeggen natuurlijk, dus zal hij beleefd hebben bedankt voor de ‘steun’, en in stilte de wens hebben uitgesproken dat ze verder haar snavel zou houden.
Als we even de ‘Boltons’, het ‘losse kanon’ Trump, en de ‘R2P’-verdwaasden buiten beschouwing laten, dan heeft het er alle schijn van dat de politici en militairen die zich bewust zijn van de consequenties van een escalatie, zich het schompes lobbyen in Moskou om hen nog één keer een ‘vuurwerkshow’ te gunnen. Iets zegt mij dat er in Moskou weinig of geen animo is om toe te geven. En als het juist is dat de Russen dat onweerlegbare bewijs hebben dat de hysterische Britten ook hier weer een loopje met de waarheid namen, net als in dat Skripal-geval, dan is het inderdaad ‘Adembenemend’. Maar dan in die zin dat de ‘Regime Change’ best eens buiten Syrië zijn beslag zou kunnen krijgen. En vele hitsers ontgoocheld achter zullen blijven, doodsbang kijkend naar hun eigen peuters, die ooit in de toekomst zouden kunnen vragen: ‘Pappa/Mamma, wat deed jij om de Derde Wereldoorlog te voorkomen?’