Maduro in Venezuela heeft een aanslag met drones overleefd.
De Venezolaanse president heeft buiten zijn eigen land weinig vrienden die hem kunnen helpen. In Venezuela zelf kreeg hij bij verkiezingen wel steeds de meerderheid van het volk achter zich, hoewel het elk jaar slechter gaat sinds hij de macht van Chavez overnam, die in het harnas stierf. De reden waarom een meerderheid van het volk hem tot nu toe steunt, is niet al te moeilijk om te doorgronden. Velen in Venezuela realiseren zich terdege dat de Verenigde Staten het oog heeft laten vallen op de gigantische olievoorraad, de grootste ‘bewezen’ olievoorraad ter wereld, en op alle mogelijke manieren probeert van Venezuela een ‘Libië’ of ‘Irak’ te maken. Een ‘Hellegat’ waar lokale ’sterke mannen’ de olie verkwanselen.
De aanslag werd door het Amerikaanse persbureau ‘Associated Press’ afgedaan als een ‘gasexplosie’, op grond van verklaringen van anonieme, of gefantaseerde brandweerlieden. Een ingestudeerde maskerade die in Pakistan ook lange tijd werd gebruikt om aanslagen van extremisten weg te kunnen schrijven als ‘onfortuinlijke incidenten’. Maar nadat een groep, die zou bestaan uit ‘officieren’, de verantwoordelijkheid opeiste, verdween dat verhaal toch naar de achtergrond. Probleem voor dat verhaal van die ‘officieren’ is evenwel dat tal van Venezolaanse militairen bij die aanslag gewond raakten, omdat Maduro juist op dat moment een militaire ceremonie bijwoonde. We waren dus niet getuige van een revolte van het leger, maar hooguit van ‘elementen’ binnen het leger, of ‘elementen’ die zich voordoen als ‘officieren’, maar die in dienst zijn van een buitenlandse geheime dienst.
Waar commentatoren met een ‘westerse’ achtergrond hun licht laten schijnen over de razendsnelle verpaupering van het land, wijst men onveranderlijk naar ‘socialisme’ en ‘dictatuur’ als oorzaak, hoewel zowel Chavez als Maduro via verkiezingen aan de macht zijn gebleven, al die jaren. Tegenkandidaten, zwaar gesteund door de gebruikelijke ‘Regime Change’-grootmachten in de Verenigde Staten en Europa, kregen geen poot aan de grond, of riepen op de verkiezingen te boycotten. In kringen die in de Verenigde Staten zelf vertegenwoordigers van de ‘Democratische’ partij ook afschilderen als een ‘socialistisch’ gevaar, en een voorbeeld nodig hebben om hun landgenoten af te schrikken, is dat ’socialisme’ een favoriet stigma. Het ‘Warparty’-gedeelte van de ‘Democratische’ partij is uiteraard van alles, behalve ’socialistisch’, en de ‘extreem linkse’ vleugel die op dit moment bij voorverkiezingen goed scoort, is op zijn best ’sociaal-democratisch’. Net als haar Europese broeders en zusters grossierend in ‘Identity Politics’, wat met socialisme niks uitstaande heeft, maar alles met 'Verdeel, en Heers'.
Er is niemand in de wereld die niet beseft dat de Verenigde Staten zich volop ‘bemoeit’ met landen waar olie te vinden is, en dat die ‘bemoeienis’ aanzienlijk verder gaat dan pogingen om bij verkiezingen de uitslag te beïnvloeden middels propaganda en ‘disinformatie’. Sancties, rijkelijk betaalde provocateurs, aanslagen, bombardementen en invasies behoren tot het arsenaal aan middelen die openlijk of heimelijk worden ingezet om landen te ‘helpen’ Amerikaans ‘kapitaal’ toegang te verschaffen tot hun bodemschatten en arbeid. Enige poging van politici in die landen op de ‘hitlist’ om de bevolking mee te laten delen, anders dan een selecte bovenlaag van ‘oligarchen’ en ‘officieren’ die nodig zijn om het volk koest te houden en uit te benen, wordt niet gewaardeerd. Nog wel als een ‘afleidingsmanoeuvre’ waar dergelijke beloften tot doel hebben verkiezingen te winnen, maar na de verkiezingen dienen die ‘leuzen’ begraven te worden, en moet het ‘accent’ komen te liggen op ‘Identiteit’, en de behoefte om ‘kapitaal’ aan te trekken in de vorm van ‘Mickey Mouse’-geld, dat vers van de persen van de FED is komen rollen, of door commerciële Wallstreet-banken uit ijle lucht in de boeken is bijgeschreven op basis van hun gefantaseerde ‘vermogen’.
Veel olielanden zijn buitengewoon kwetsbaar voor de agressie van de Verenigde Staten, omdat ze sterk afhankelijk zijn van de import van primaire levensbehoeften en ‘technologie’, en ze in die landen hun ‘afzetgebieden’ hebben voor de olie. Het is niet zo dat ze die goederen direct betrekken van Amerikaanse bedrijven, al zijn voor voor ‘technologie’ (om de olie te winnen en te raffineren) veelal wel aangewezen op Amerikaanse bedrijven, die middels ‘patenten’ en ‘rechten’ weten te voorkomen dat concurrenten de door Wallstreet afgeschermde ‘markt’ betreden. Ze verkopen niet exclusief aan de Verenigde Staten. Maar zoals de situatie rond Iran laat zien, zetten de Verenigde Staten zonder begin van schroom andere landen, met inbegrip van ‘vrienden’, onder druk om een olieland dat niet naar hun pijpen danst economisch en militair om zeep te helpen. Dat is kenmerkend voor tirannie, behorend bij de eindstadia van enig ‘Imperium’, en het maakt dat steeds meer landen zich bewust worden van hun eigen kwetsbaarheid. Met inbegrip van Europese landen.
China, Rusland en Iran, en landen die zich aan hen spiegelen, zullen zich in de zéér nabije toekomst niets meer aantrekken van ‘patenten’ en ‘rechten’ waar landen en multinationals die inzetten als wapens om andere landen aan zich te onderwerpen, en zelf de technologie ontwikkelen die hen, en klanten die de ‘PetroDollar’ een schop geven, vooruit zullen helpen. Naar analogie van Rusland, dat succesvol, en in ijltempo de agrarische sector in eigen land hielp om de eerder uit het ‘westen’ en Oekraïne geïmporteerde producten te vervangen. Dat hun ‘munt’ wegglijdt tegen de Dollar en de Euro betekent dat ze als exportmarkt voor de Verenigde Staten en Europa verloren gaan. Wat echter geen consequenties hoeft te hebben voor de welvaart van de bevolking op termijn, als ze dezelfde producten aanzienlijk goedkoper, en niet zelden beter, kunnen kopen in China of Rusland, of van één van de vele andere landen die door het afkalvende ‘Atlantische Imperium’ op de ‘sanctielijst’ zijn gezet.
Of die trend, en de invoering van een nieuwe 'cryptomunt', de 'Petro' op 20 augustus aanstaande, Maduro gaat helpen het hoofd boven water te houden, valt te bezien. Alle landen in de nabijheid van de Verenigde Staten zijn kwetsbaar, omdat de aanvoerlijnen van te importeren producten, en hun resterende afzetmarkt in niet-Dollar-landen, via de oceanen lopen waar de Verenigde Staten vooralsnog Heer en Meester is. Dat het in Nicaragua op dit moment ‘onrustig’ is, heeft niets te maken met lokaal ongenoegen, en alles met de aanleg van een alternatief voor het door de Verenigde Staten onder Bush sr. ingelijfde ‘Panamakanaal’. China, noch Rusland, zijn economisch sterk genoeg om invloed in andere landen te kopen middels ‘Ontwikkelingshulp’, waardoor lokale boeren en ondernemers worden doodgedrukt, en een land verslaafd raakt aan geïmporteerde goederen, en 'diensten' door de strot krijgt gedrukt die het land alleen maar armer en afhankelijker maken. Maar het staat ook haaks op hun idee van een wereld waarin soevereine landen op eigen kracht hun ingang organiseren in de ‘markt’ die wordt onderschreven door de autonome, snel groeiende ‘EurAziatische’ realiteit, met goud als basis voor het betalingsverkeer.
Ook landen die door de ‘Atlantici’ zijn ‘bevrijd’, en afgesloten van de ‘Euro-Aziatische’ realiteit door een staat van permanente chaos en oorlog, zijn daarmee nog niet permanent buiten bereik voor China en Rusland in de geest van de ‘marktontwikkeling’ die zij voorstaan. Ook als Maduro het niet redt, heeft de ‘Atlantische’ realiteit dat land niets te bieden, anders dan toegang tot hun wapenproducenten en repressietechnieken, waarvan de ‘sociale media’-multinationals inmiddels deel uitmaken. Europa zit op het vinkentouw. Een groeiend aantal politici en burgers in Europa realiseert zich dat Libië, Syrië, Irak, Afghanistan en Oekraïne niet zijn ‘bevrijd’, en dat het zeer de vraag is of hun lot verbonden dient te blijven aan de ‘Warparty’ voor het beste resultaat. Zoals ik eerder stelde, is in zekere zin ‘Iran’ de katalysator. Laat Europa zich de wet voorschrijven, of leren we op eigen benen staan? Het zal er om spannen.